tag:blogger.com,1999:blog-89504601598793095532024-03-05T09:14:47.146-08:00maluje sięmalujesiehttp://www.blogger.com/profile/13663311749301138843noreply@blogger.comBlogger10125tag:blogger.com,1999:blog-8950460159879309553.post-71032880354390716552009-05-06T11:44:00.000-07:002009-05-06T17:08:35.732-07:00Rozmowa z Basią Songin, odtwórczynią roli Teodora w spektaklu 'ODPOCZYWANIE' w reżyserii Pawła Passiniego zrealizowanego w nowohuckiej Łaźni Nowej.<meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"><meta name="ProgId" content="Word.Document"><meta name="Generator" content="Microsoft Word 11"><meta name="Originator" content="Microsoft Word 11"><link style="font-family: trebuchet ms;" rel="File-List" href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CADMINI%7E1%5CUSTAWI%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml"><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:hyphenationzone>21</w:HyphenationZone> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Font Definitions */ @font-face {font-family:Wingdings; panose-1:5 0 0 0 0 0 0 0 0 0; mso-font-charset:2; mso-generic-font-family:auto; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:0 268435456 0 0 -2147483648 0;} /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:595.3pt 841.9pt; margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt; mso-header-margin:35.4pt; mso-footer-margin:35.4pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} --> </style><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:Standardowy; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal" ><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal" ><span style="font-size:85%;">
<br /></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal" ><span style="font-size:100%;"><span style="font-weight: bold;font-size:85%;" >Dominik Stanisławski</span>
<br /></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">
<br /></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">
<br /></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Dominik Stanisławski: Chciałem mówić o samym spektaklu i Wyspiańskim, ale zaczęło się fajnie, jak zaczęłaś o Meksyku mówić i o tej animacji. To jest bardzo ciekawe! Ciekawi mnie to, jak się zmieniło podejście do śmierci przez ostatnie – nie wiem – sto lat w Polsce.</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYLMx_QF6cWVWZpFyaCpCnqWy-DQEtlop0cvkqqhgHnZoO7r1rrqpn7AmeYx2fyGgjMmVMl3UkA-U3KKcYJwjnCDfDw2siS7DMZL7Q1uVCTqQXbhcP80HyDfkhFWoYWyCyqr_kLzvKO8M/s1600-h/Helenka.jpg">
<br /></a></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Basia Songin: Nie mam pojęcia. Jakoś nieszczególnie mnie to interesowało, to nie jest moja ulubiona tematyka. Lubię Meksyk wizualnie, plastycznie. To mi się podoba, że oni sobie to przyswoili i zrobili z tego jakąś formę. Ale to nie jest jednorodne, nie jest ‘jakieś’.</span></p><p style="color: rgb(51, 102, 255); font-family: arial;font-family:verdana;" class="MsoNormal" ><span style="font-size:85%;">
<br /></span></p><p style="text-align: center; font-weight: bold; color: rgb(102, 0, 204); font-family: arial;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:78%;"><a href="http://www.youtube.com/watch?gl=PL&hl=pl&v=_Z-VKiFSVVE"><span style="font-family: arial; font-weight: normal;font-size:85%;" >http://www.youtube.com/watch?gl=PL&hl=pl&v=_Z-VKiFSVVE</span>
<br /></a></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal" ><span style="font-size:85%;">
<br /></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal" ><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal" ><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal" ><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">DS: Bardzo mi się spodobał moment w spektaklu, kiedy zmarł</span><span style="font-size:85%;"> </span><span style="font-size:85%;">już ojciec i dzieci go chowają…</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">BS: Ojciec cały czas był martwy!</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">DS: Tak, ale scena kiedy go zakopują a później jest moment, kiedy wszystkie dzieci biegają wokół niego i opowiadają swoje historie.</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">BS: Jak był początek grania tego spektaklu to była to scena - to dążenie do bycia z tatą - która strasznie nas wzruszała (albo widzów – takie mieliśmy informacje).</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">DS: I to dosiadanie się do niego…</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal" ><span style="font-size:85%;">BS: To jest też niesamowite, jak można streścić życie czterech osób w króciutkiej scenie, kilka faktów i już wiesz, masz obraz. </span><o:p></o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Teodor. Co zrobił. Co w życiu Teodora się wydarzyło. Uciekł ze szkoły, dowiedział się, ze nie jest synem Wyspiańskiego, zachorował nerwowo, ukradł parę książek i schował parę obrazków, zamknęli go w psychiatryku, nikt go leczyć nie chciał, umarł tam na zapalenie płuc w 1916.</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Zna się mniej więcej te dzieciaki z tych obrazków, które były absolutnie towarem eksportowym, bombardowani byliśmy kiepskiej jakości reprodukcjami w domu, w przedszkolu, w świetlicy, w szpitalu, na korytarzu na klatce, pocztówki, reprodukcje…</span><span style="font-size:85%;"><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">DS: Dzieciństwo idyllicznie przedstawione…</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal" face="verdana">
<br /></p><p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal" face="verdana"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0jjNuW1vq2e1FBu4CPPDx741TLEIH1NCjx-qhN3WFAj57KgIf5lQbSPYeODxIuXDsK3Ff0X3_THp17fYfhNVaqcBqMGzy2ajuhu8buDLr7cyYzrjPbZbR8NpKqtdaK8yu9ri3Rasj8Ho/s1600-h/Helenka.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 303px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0jjNuW1vq2e1FBu4CPPDx741TLEIH1NCjx-qhN3WFAj57KgIf5lQbSPYeODxIuXDsK3Ff0X3_THp17fYfhNVaqcBqMGzy2ajuhu8buDLr7cyYzrjPbZbR8NpKqtdaK8yu9ri3Rasj8Ho/s400/Helenka.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5332863314009991554" border="0" /></a></p><p style="text-align: center; font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Helena Wyspiańska (1895-1971)</span>
<br /></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal">
<br /></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">BS: ‘Główka Helenki’– scena jak Helenka mówi wiersz po francusku. Wyspiański próbował poezji w obcych językach, więc napisał wiersz po francusku i Ania Bogdanowicz, która gra Helenkę przetłumaczyła ten wiersz z francuskiego. I to jest użyte w spektaklu. I ten motyw: 'Helena Wyspiańska!' I ta idylla i ten Staś, który ostatecznie spędził trzydzieści lat w szpitalu psychiatrycznym… jest to niezłe zderzenie. Nie zna się tych historii.</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal" face="verdana">
<br /></p><p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal" face="verdana"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjid6b3jo06mMAhlJcvMi5ZP3uA-NdMh_D2rYLFcca02fXI2XYGCSsAJPOaZ7KLxb0LsFpzyU81yEVNXqGVm0VuHjwAIqLtXNRYvPiMz3BiYF_JdoRkirTGai2DTiRysH7AttfsN3xieb0/s1600-h/stas.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 308px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjid6b3jo06mMAhlJcvMi5ZP3uA-NdMh_D2rYLFcca02fXI2XYGCSsAJPOaZ7KLxb0LsFpzyU81yEVNXqGVm0VuHjwAIqLtXNRYvPiMz3BiYF_JdoRkirTGai2DTiRysH7AttfsN3xieb0/s400/stas.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5332863557054549458" border="0" /></a></p><p style="text-align: center; font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style=";font-size:85%;" >Stanisław Wyspiański (1901- 1967)</span>
<br /></p><p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal" face="verdana"><span style="font-size:85%;">
<br /></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: trebuchet ms;"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">DS: Dokładnie! Gdyby nie ten spektakl, nie trafiłbym na to. <o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">BS: A z drugiej strony jest oczywiście znowu takie ‘rozgrzebywanie’, bo to też chodziło o to, co my świętujemy w Polsce? Rocznica śmierci! Umarł wtedy… setna rocznica. Wspaniale! Wieszcze nam zdechł na syfilis. Świętujmy!!! Jest powód. <o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Mamy dużo świąt smutnych w Polsce. Mniej świętujemy radosne rocznice, a bardziej te smutne. <o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal">
<br /></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">DS: Wiesz, świętujemy ‘na smutno’, bo nam właściwie nic nie wyszło.
<br /></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family: trebuchet ms;"><span style=";font-size:85%;" >Był fajny moment ostatnio kiedy nagłaśniane była rocznica Powstania Wielkopolskiego. To było bodajże jedyne powstanie, które się Polakom udało. Wygrali je, zdobyli niemieckie samoloty, wtedy w ogóle powstało polskie lotnictwo. Jak powstało? Po prostu powstańcy zajęli samoloty, które Niemcy zostawili, gdy uciekli… O tym mało kto wiedział, zawsze się mówiło o Powstaniu Warszawskim, gdzie po prostu zarżnięto</span><span style=";font-size:85%;" > </span><span style="font-size:85%;">całe miasto.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family: trebuchet ms;"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family: trebuchet ms;"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family: trebuchet ms;"><span style="font-size:85%;">
<br /></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: trebuchet ms;"><span style=";font-size:85%;" >BS: Oczywiście! Ja myślę, że to o to chodzi. Nawet nie trzeba szukać w historii. Jak my wybieramy rocznicę, żeby uczcić wieszcza, to wybieramy rocznicę jego śmierci. Dlaczego nie świętować dnia, w którym taki człowiek się urodził?</span><span style=";font-size:85%;" > </span><span style=";font-size:85%;" >Albo nie wybrać </span><span style=";font-size:85%;" > </span><span style=";font-size:85%;" >dnia, który w karierze tej osoby jest naprawdę znaczący? Dlaczego świętujemy,</span><span style=";font-size:85%;" > </span><span style=";font-size:85%;" >że ktoś umarł?! Przecież to oznacza koniec! Skończyło się, już więcej nic nie powstanie. Teraz możemy już tylko brać, przycinać, zamieniać, mówić, opowiadać, udziwniać, nie udziwniać, używać do swoich celów. Nie, dla mnie to nie jest rocznica do świętowania. To mnie dziwi. Ja bym wybrała datę urodzenia – dlaczego nie świętować urodzin wieszcza? Normalnie świętuje się urodziny.</span><o:p></o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal">
<br /></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">DS: Wasz spektakl był przygotowany – można powiedzieć – à propos tych obchodów i nie moglibyście zrobić TAKIEGO</span><span style="font-size:85%;"> </span><span style="font-size:85%;">spektaklu, gdyby te obchody świętowały urodziny Wyspiańskiego.</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">BS: Ale myślę, że Polacy nie są zbyta radosnym narodem, pomimo całkiem niezłego poczucia humoru.</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">DS: Ostatnio jeden Belg, który po raz pierwszy spędził w Polsce kilka dni zauważył, że </span><span style="font-size:85%;"> </span><span style="font-size:85%;">Polacy lubią się śmiać, ale się nie uśmiechają. Zastanawiam się nad tym od dobrego tygodnia. Jest w tym coś - możemy ryczeć ze śmiechu, ale na co dzień nie uśmiechamy się do siebie… Ale wróćmy do tematu.<o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">O czym jest spektakl?</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">BS: Na pewno jest to spektakl o dzieciach Wyspiańskiego, które straciły ojca i teraz muszą się w tym świecie odnaleźć. Świecie, w którym nie ma już tego ojca,</span><span style="font-size:85%;"> </span><span style="font-size:85%;">tego Wieszcza, nie ma całego świata z nimi związanego, a dookoła dzieje się mnóstwo rzeczy…</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">DS: Ale wiesz, wiele dzieci traci ojców i zawsze tak było i tak będzie…</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">BS: Tylko że to jest jednak różnica, bo mało dzieci ma takich ojców. Mało dzieci tak intensywnie uczestniczy,</span><span style="font-size:85%;"> </span><span style="font-size:85%;">może nie: ‘uczestniczy’, </span><span style="font-size:85%;"> </span><span style="font-size:85%;">ale jest obecna w tym, co ten ojciec robi…</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">DS: No tak, wracamy do tych reprodukcji, które wiszą w przedszkolach…</span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: trebuchet ms;"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style=";font-size:85%;" >BS: Ale wiesz, to jest też to, jak się czyta wspomnienia o Wyspiańskim to widzisz, że tam przychodzą różni dziwni ludzie, odwiedzają Wyspiańskiego i cały czas spotykają te dzieci. Cały czas! Jedno otwiera bramę i mówi, że właśnie pracuje nad poematem, prawdopodobnie to Teodor, ale mógł to być też Mietek (Mietek pisał wiersze…).</span>
<br /></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal">
<br /></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY-8n0MIWAvRhAujRP3GDYfMvMsUrhN5pFvxABscyIqLn4jUDNw-B_xlVDIBFOq_YN89owcmOxzlaW5DO3HnHqnnXoYqjYnAJVbf4ASJbU_PlUkuom3TtnEmF1WNtMk2J6YtNDZLwZjV8/s1600-h/Mietek_studium.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 299px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY-8n0MIWAvRhAujRP3GDYfMvMsUrhN5pFvxABscyIqLn4jUDNw-B_xlVDIBFOq_YN89owcmOxzlaW5DO3HnHqnnXoYqjYnAJVbf4ASJbU_PlUkuom3TtnEmF1WNtMk2J6YtNDZLwZjV8/s400/Mietek_studium.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5332863863694312786" border="0" /></a></p><p style="text-align: center; font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style=";font-size:85%;" >Mieczysław Wyspiański (1899-1921)</span>
<br /></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Jacyś ludzie wchodzą do pracowni, Wyspiański podaje bucik Stasia jako popiołkę. Wiesz, te dzieci się gdzieś tam kręcą, cały czas jest któreś malowane, one bardzo intensywnie uczestniczą w tym życiu, są to takie oczka w głowie, takie perełki, które są stale obecne w świecie Wyspiańskiego, prawda?</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">I umiera Wyspiański. Było gdzieś nawet coś takiego: dlaczego one miały takie zawirowania w życiu? Bo w którymś momencie postanowiono, że trzeba się zająć dziećmi wieszcza! To nie są takie dzieci-sierotki, wiesz, ot! Umarłby jakiś artysta teraz, no to dzieci – no trudno, on umarł, wszyscy płaczą, dzieci mają matkę, wszystkie dalej z tą matką układają życie. A wtedy nie było tak; matka była z klasy niższej społecznie, kompletnie nieakceptowana przez środowisko. No i teraz: te dzieci TEGO WIESZCZA, ta nadzieja narodu, jedyne co zostało nam po wielkim Wyspiańskim, mają zostać z tą chłopką?! </span><span style="font-size:85%;"> </span><span style="font-size:85%;">Do domu wpada ‘zestaw mądrych ludzi’, którzy katalogują sprzęty i dzieła po Wyspiańskim, żeby broń Boże, ta ‘wieśniarka’ nic z tym nie zrobiła, bo przecież ona ‘nieuczona’, nie będzie się znać na wartości. Dzieciaki nie wiedzą co się dzieje, nie ma taty, nie jest już tak fajnie, jacyś ludzie chodzą, zabierają obrazki… One dostały jakąś rentę, którą mogły otrzymywać pod warunkiem, że się dobrze uczą. Matka rok po śmierci wychodzi za mąż za faceta, z którym prawdopodobnie miała romans już wcześniej – wiesz, młoda, zdrowa kobieta, a w domu nieprzydatny do niczego chory mąż. Więc rok po śmierci męża ona wychodzi</span><span style="font-size:85%;"> </span><span style="font-size:85%;">za sąsiada, a dzieciaki postanowieniem sądu zostają jej odebrane. I one nie rozumieją dlaczego nie mogą być z mamą. <o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;" face="verdana" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">I zaczyna się: jeden internacik, drugi internacik,</span><span style="font-size:85%;"> </span><span style="font-size:85%;">jedna ciocia, drugi wujek, Vinzel w Szwajcarii, szpital psychiatryczny, i różne takie, wiesz... W tym pierwszym etapie przerzucania ich od jednych ludzi do drugich – rozdzielone na dodatek! – uciekały do matki, tęskniły. Wiesz Hela z Vinzel pisała, że ona się modli o to, żeby móc wrócić do Krakowa. I jej zdjęcie w Vinzel prawdopodobnie zrobione - Helenka, która wygląda prześlicznie, jest taką młodą panienką z dobrego domu, taka po prostu wydawałoby się przeszczęśliwa. Helenka, która pisze o tym, że chce wrócić do domu, że o to się modli, że jej jest źle w tej świetnej bogatej</span><span style="font-size:85%;"> </span><span style="font-size:85%;">Szwajcarii, do której ją wysłano postanowieniem któregoś tam z kolei opiekuna.</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;" face="verdana" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" face="verdana" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Taki Teodor, który – gdzieś jest tam informacja, że prawdopodobnie nie była to groźna choroba psychiczna, tylko po prostu ‘nerwy’ – dzieciak, który najwięcej z całej sytuacji rozumie, właśnie się dowiaduje, że jego ojciec - ukochany, uwielbiany wzór – nie żyje, po pierwsze, a po drugie nigdy nie był jego ojcem. I wiesz, te wszystkie rzeczy, które się dookoła dzieją, to jest sytuacja, która każdego z nas przyprawiłaby o </span><span style="font-size:85%;"> </span><span style="font-size:85%;">stan nerwowo niestabilny, niespokojny, prawda? Ale jak się pozbyć sieroty, która na dodatek okazuje się nie być synem wieszcza? Pierwszy lepszy pretekst….. szpitalik. A jeśli nikt o ciebie nie dba, nikt się tobą nie interesuje, nikt cię nie chce leczyć, jesteś niepełnoletni i nie możesz o sobie zadecydować… A nawet jeśli jesteś pełnoletni, na przykład </span><span style="font-size:85%;"> </span><span style="font-size:85%;">taki 'Lot nad kukułczym gniazdem' pokazuje, że niekoniecznie wiele masz do powiedzenia, jak się znajdziesz – teraz jak powiem ‘w szponach’ to zabrzmi strasznie dramatycznie -</span><span style="font-size:85%;"> </span><span style="font-size:85%;">ale jak się znajdziesz w niewłaściwym miejscu i znajdą się ludzie, którzy będą chcieli cię w tym miejscu zatrzymać, to mogą to zrobić.<o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" face="verdana" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;" face="verdana" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">A z dzieckiem jeszcze łatwiej… Więc to nie była zwykła sytuacja.</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;" face="verdana" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" face="verdana" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">DS: A były pokładane nadzieje, że z tych dzieci ‘coś będzie’?</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">BS: No myślę, że było takie założenie…</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">DS: …że to są dzieci wieszcza, geny wieszcza, że to tak nie może się rozpuścić gdzieś tam. Był ten rodzaj myślenia?</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">BS: Tak. Po części tak. Myślę, ze parę osób mogło w to uwierzyć. Myślę, że nie wszyscy, trochę się pewnie czuli gdzieś tam odpowiedzialni, trudno mi powiedzieć. Nie dotarliśmy do czegoś takiego, że ktoś napisał: ‘chciałbym, żeby z tego Miecia urósł kolejny….’. Myślę, że też niekoniecznie była na to szansa, bo też tacy ludzie się nie zdarzają co pokolenie. Bycie synem geniusza nie daje ci gwarancji, że sam będziesz genialny. Ale jakiś taki czyn społeczny rozkwitł w tych ludziach - tym bardziej, że jak Wyspiański umierał, to był już wieszczem za życia, dużo znaczył…</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">DS: Tak, jego pogrzeb to doskonale poświadcza… Czwarty wieszcz…
<br /></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">BS: …co nie zmienia faktu, że nie miał lekko w życiu i musiał nieźle powalczyć, żeby mu się udało. Gdzieś był nawet taki tekst o tym, jak Wyspiański starał się o jakąś dotację, jakąś rentę dla artystów – ale dla gruźlików – nie pamiętam, musiałabym dotrzeć do tego… i to zaopiniował Sienkiewicz…</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">DS: Negatywnie?!</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">BS: Negatywnie!! [śmiech]. Sienkiewicz wielkim pisarzem był, prawda? <o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Zawsze jak wchodzisz w jakiś temat i zaczynasz w nim szperać, to nagle do wielu rzeczy dochodzisz, odkrywasz. Myślę, że każdy z nas posiada ‘szkolną’ wersję życiorysów różnych osób, i jakby się tak zagłębić w którąkolwiek, to nagle poodkrywasz takie rzeczy, że z tego nazwiska robi się człowiek…</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">DS: A jak myślisz skąd się bierze popularność tego spektaklu? Widziałem po twarzach na widowni,</span><span style="font-size:85%;"> </span><span style="font-size:85%;">że się podobało…</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">BS: Może dlatego, że nam się udało zrobić dobry spektakl. <o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Też nie jest tak, że to się wszystkim podoba. W lutowym ‘Dialogu’ wydrukowali jakby scenariusz i tekst jakiegoś pana, który go analizował i z tej analizy wynika, że nie do końca jest zachwycony tym spektaklem.<o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Ale też myślę, że dobrze dobraliśmy się do tego przedstawienia. Że ta energia, którą wytworzyliśmy i sposób w jaki z nią pracowaliśmy nadała impet temu spektaklowi. Że bez tego typu pracy, jaką przeszliśmy…</span><span style="font-size:85%;"> </span><span style="font-size:85%;">gdyby inni ludzie inną techniką chcieli zagrać dzieci, to byłoby w tym o wiele więcej fałszu, a tu chodzi o to, że nie było kalek, które mieliśmy odtworzyć, że ‘taka jest Helenka, taki Staś, taki Miecio…’ tylko pracowaliśmy improwizując te sytuacje dziecięce:</span><span style="font-size:85%;"> </span><span style="font-size:85%;">jemy robaki albo bawimy się w coś…</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">DS: Te wszystkie gonitwy...<o:p></o:p></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">BS: Tak, te sytuacje były wyimprowizowane, to było tak, jakbyśmy dochodzili </span><span style="font-size:85%;"> </span><span style="font-size:85%;">do takiego etapu w trakcie treningu czy mierzenia się z jakimś tekstem, z jakimś tematem, że się załapywało takie coś, że się zaczynaliśmy bawić w te dzieci i wtedy powstawały najlepsze rzeczy! Dużo rzeczy, które powstało wtedy weszło w ten spektakl, więc wydaje mi się, że to może też ma związek, że te ‘nasze’ dzieciaki są w jakiś sposób szczere, czy też my wobec tych postaci…</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">DS: Absolutnie się nie nudziłem, nie miałem takiego punktu, kiedy myśli mi uciekły gdzieś w inną stronę i to mi się podobało. </span><span style="font-size:85%;"> </span><span style="font-size:85%;">Właściwie spektakl ma długość filmu, taką do jakiej jesteśmy przyzwyczajeni oglądając film. Tutaj 90 minut to – uważam – dobry czas. Często czuć w teatrze, że spektakl jest nierówny, momentami ‘jedzie do przodu’, po chwili zwalnia, gdzieś nagle przyspiesza lub zupełnie siada…. A u was ciągnie bez opamiętania!</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">BS: Na pewno jest to zasługa Pawła [Passiniego], że tak to posklejał. Pracowaliśmy nad różnymi scenami, a on to później poukładał.</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">DS: Wiesz, rzadko mam w teatrze poczucie żalu, że się już skończyło. Wczoraj miałem. Aktorzy schodzą ze sceny i sobie myślisz, że można by jeszcze przez chwilę popatrzeć</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">BS: Z drugiej strony, gdyby dać możliwość popatrzenia, to by się zrobiło za dużo i…</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">DS: Ale wiesz, często towarzyszy temu ulga, że wreszcie koniec! Klakierzy już wstają, zaczynają bić gromkie brawa i pokrzykiwać, chociaż ‘dyskretnie’ pisali smsy przez pół spektaklu…
<br /></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">BS: Przedwczoraj w czasie spektaklu jeden internauta wysyłał smsa, nie wiem, może się nudził…
<br /></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /></span><span style="font-size:85%;"> </span><span style="font-size:85%;"><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">DS.: Może pisał, że mu się podoba? Czy ten sms się wyświetlił?</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:courier new;" class="MsoNormal" ><span style="font-size:85%;">
<br /></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal" ><span style="font-size:85%;"><span style="font-family: trebuchet ms;font-size:85%;" >[W czasie spektaklu działa czat, na którym pojawiają się wpisy widz</span><span style="font-style: italic; font-family: trebuchet ms;font-size:85%;" >ó</span><span style="font-family: trebuchet ms;font-size:85%;" >w-internautów</span><span style="font-style: italic; font-family: trebuchet ms;font-size:85%;" > </span><span style="font-family: trebuchet ms;font-size:85%;" >z widowni, jeśli uprzedzeni wcześniej przyniosą ze sobą laptopy. Wpisy są wyświetlane na ekranach umieszczonych na scenie]</span>
<br /></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal" ><span style="font-size:85%;">
<br /><o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal" ><span style="font-size:85%;"><o:p> </o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">BS: Nie mam pojęcia. Nie mam czasu czytać tego czatu. To jest czat zawieszony w Internecie i wklejają się ludzie, którzy kompletnie nie wiedzą gdzie weszli i kompletnie nie wiedzą o co chodzi, ale próbują zagaić [śmiech].<o:p></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><o:p>
<br /></o:p></span></p> <p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">DS: Dzięki za rozmowę.</span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">
<br /></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Premiera spektaklu odbyła się 28 listopada 2007.
<br /></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal" ><span style="font-size:85%;">
<br /></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal" ><span style="font-size:85%;">
<br /></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal" ><span style="font-style: italic;font-size:85%;" >W poście nie zamieściłem reprodukcji pastelu przedstawiającego Teodora Wyspiańskiego (1890-1916), ponieważ nie dotarłem do takiej (nie wiem czy istnieje). </span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal" ><span style="font-size:85%;">
<br /></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;font-family:trebuchet ms;" class="MsoNormal" ><span style="font-size:85%;">
<br /></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style=";font-size:85%;" >Poniżej zamieszczam wybrane linki dotyczące spektaklu:</span></p><p style="font-family: arial; text-align: left;" class="MsoNormal">
<br /></p><p style="font-family: trebuchet ms; text-align: left;" class="MsoNormal"><meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"><meta name="ProgId" content="Word.Document"><meta name="Generator" content="Microsoft Word 11"><meta name="Originator" content="Microsoft Word 11"><link rel="File-List" href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CADMINI%7E1%5CUSTAWI%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml"><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:hyphenationzone>21</w:HyphenationZone> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} a:link, span.MsoHyperlink {color:blue; text-decoration:underline; text-underline:single;} a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed {color:purple; text-decoration:underline; text-underline:single;} @page Section1 {size:612.0pt 792.0pt; margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt; mso-header-margin:35.4pt; mso-footer-margin:35.4pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} --> </style><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:Standardowy; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--><span style="font-family: webdings;font-size:85%;" ><span style="font-size: 12pt;"><a href="http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/47758.html">http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/47758.html</a></span></span></p><p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">
<br /><span style="font-size: 12pt; font-family: "Times New Roman";"></span></p><p style="font-family: trebuchet ms; text-align: left;" class="MsoNormal"><a href="http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/47758.html"><meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"><meta name="ProgId" content="Word.Document"><meta name="Generator" content="Microsoft Word 11"><meta name="Originator" content="Microsoft Word 11"><link rel="File-List" href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CADMINI%7E1%5CUSTAWI%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C03%5Cclip_filelist.xml"><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:hyphenationzone>21</w:HyphenationZone> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} a:link, span.MsoHyperlink {color:blue; text-decoration:underline; text-underline:single;} a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed {color:purple; text-decoration:underline; text-underline:single;} @page Section1 {size:612.0pt 792.0pt; margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt; mso-header-margin:35.4pt; mso-footer-margin:35.4pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} --> </style><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:Standardowy; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--><span style="font-size: 12pt; font-family: "Times New Roman";"><span style="font-family: webdings;font-size:100%;" ></span></span></a><span style="font-family: webdings;font-size:100%;" ><a href="http://www.teatry.art.pl/%21recenzje/odpoczywanie_pas/wwsd.htm">http://www.teatry.art.pl/!recenzje/odpoczywanie_pas/wwsd.htm</a></span><span style=""> </span></p> <p face="verdana" style="text-align: center; font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">
<br /></p><p face="verdana" style="text-align: center; font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal">
<br /></p><p style="text-align: left; font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">A to link do projektu fotoblogowego dotyczącego twórczości portretowej Wyspiańskiego:</span></p><div style="text-align: center; font-weight: bold; font-family: trebuchet ms;font-family:verdana;"><span style="font-weight: bold; font-family: webdings;font-size:85%;" >
<br /></span><div style="text-align: left; font-family: webdings;"><span style="font-size:85%;"><span style="font-size:100%;"><a style="font-family: webdings; font-weight: bold;" href="http://mydzieciwyspy.blogspot.com/"><span style="font-weight: normal;">http://mydzieciwyspy.blogspot.com/</span></a></span>
<br /></span></div><span style="font-size:100%;"><span style=";font-size:85%;" >
<br /></span></span><div style="text-align: left;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-weight: normal;font-size:85%;" >I na koniec jeszcze link do pełnej informacji na temat animacji podlinkowanej na początku postu:
<br /><a href="http://cinemexicano.mty.itesm.mx/peliculas/hastaloshuesos.html">
<br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: webdings;">http://cinemexicano.mty.itesm.mx/peliculas/hastaloshuesos.html</span></span></a>
<br /></span><span style="font-weight: bold;"><span style=";font-size:85%;" ></span></span></span><div style="text-align: center;">
<br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-weight: bold;"></span></span></div></div></div><p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p></o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p style="font-family: trebuchet ms;" class="MsoNormal"><span style=""> </span><o:p></o:p></p> malujesiehttp://www.blogger.com/profile/13663311749301138843noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8950460159879309553.post-87607993501343279062009-05-03T10:42:00.000-07:002009-05-03T11:06:19.760-07:00DYSCYPLINY/SZTUKI<span style="font-family:verdana;">Na początku maja rusza nowy, przygotowany przez fundację SPLOT projekt DYSCYPLINY/SZTUKI będący cyklem wykładów i dyskusji wokół najnowszych problemów <strong>teorii sztuki</strong>. Wystąpienia wybitnych intelektualistów w Bunkrze poprzedzone będą prowadzonymi przez Anetę Rostkowską dyskusjami nad wybranymi tekstami teoretycznymi (zapraszam na bloga Anety: </span><a href="http://www.parergonn.blogspot.com/"><span style="font-family:verdana;">http://www.parergonn.blogspot.com/</span></a><span style="font-family:verdana;"> , gdzie znaleźć można pliki do ściągnięcia).<br /><br />To pierwszy projekt w Krakowie, który ma na celu wnikliwą analizę problematyki współczesnej teorii sztuki. Daje on szansę zetknąć się z ważnymi naukowcami i ich najnowszymi poglądami, ale i sam charakter projektu oferuje nowe podejście do pracy nad wybranymi zagadnieniami. Formuła klasycznie rozumianego wykładu, podczas którego referent wygłasza swe bieżące teorie do nieprzygotowanej widowni, zostaje tu podważona - uczestnicy mają szansę zapoznać się wcześniej z często złożoną problematyką, a przez to - aktywniej uczestniczyć w samym spotkaniu z teoretykiem. I wynieść z jego wykładu nieco więcej.. ;)<br /><br />Szczegóły dotyczące projektu i konkretnych spotkań na stronie Splotu:<br /></span><a href="http://splot.art.pl/aktualnosci/139/dyscypliny-sztuki"><span style="font-family:verdana;">http://splot.art.pl/aktualnosci/139/dyscypliny-sztuki</span></a><span style="font-family:verdana;"><br /></span><a href="http://splot.art.pl/aktualnosci/142/wolfram-pichler-pole-obrazowe-w-sztuce-nowoczesnej-dyscypliny-sztuki"><span style="font-family:verdana;">http://splot.art.pl/aktualnosci/142/wolfram-pichler-pole-obrazowe-w-sztuce-nowoczesnej-dyscypliny-sztuki</span></a>malujesiehttp://www.blogger.com/profile/13663311749301138843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8950460159879309553.post-23352985070502238402009-05-03T09:39:00.000-07:002009-05-03T11:34:46.048-07:00Slavoj Žižek w Krakowie!!<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnhgg8oy-IIQ6HqvS6DxDnkEhfAYOMV4zXjL7RRL8S27V0aGU5sHxRVN4myHDfxxMksjmDrch1OdBPt5Jou0njBzvodc-gbDsDxHK9pg6E_DA6sHFf81A9iVlEXNEOTyvliS285o0pYCw/s1600-h/untitled.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5331649081877518994" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 259px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnhgg8oy-IIQ6HqvS6DxDnkEhfAYOMV4zXjL7RRL8S27V0aGU5sHxRVN4myHDfxxMksjmDrch1OdBPt5Jou0njBzvodc-gbDsDxHK9pg6E_DA6sHFf81A9iVlEXNEOTyvliS285o0pYCw/s400/untitled.jpg" border="0" /></a><br /><div><span style="font-family:verdana;">Z przyjemnością informujemy, że <strong>13 maja</strong> zawita do Krakowa jeden z najważniejszych intelektualistów współczesnego świata, filozof i socjolog - <strong>Slavoj Žižek</strong>. </span><br /><span style="font-family:verdana;">O godzinie 14:00 wygłosi w Auditorium Maximum (Krupnicza 35) wykład pt.: <em>Od tragedii do komedii, czyli co wydarzyło się w pierwszej dekadzie XXI wieku? </em>(w języku angielskim)<em>.</em> Wystąpieniu towarzyszyć będzie promocja dwóch książek: <em>Kruchy absolut</em> (jego autorstwa) </span><em><span style="font-family:verdana;">oraz Žižek. Przewodnik Krytyki Politycznej. </span></em><br /><span style="font-family:Verdana;"></span><br /><span style="font-family:Verdana;">Szczegóły na stronie Krytyki Politycznej: <a href="http://www.krytykapolityczna.pl/Zaproszenia/Slavoj-Zizek-w-Polsce/menu-id-1.html">http://www.krytykapolityczna.pl/Zaproszenia/Slavoj-Zizek-w-Polsce/menu-id-1.html</a></span><br /><span style="font-family:Verdana;"></span><br /><span style="font-family:Verdana;">Zapraszamy!</span></div>malujesiehttp://www.blogger.com/profile/13663311749301138843noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8950460159879309553.post-59448994365063551962009-03-30T14:36:00.001-07:002009-04-08T17:45:57.943-07:00wizja lokalna - mirek sikorski<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkSIsOPfIwqGfqXEy3XlHKaPBfizuC5XzxivkYr2Lar0gEvamlkImilFkpSqRumniPfEghop8IZ19zWBHS5PGGEN6F5gAKc6-yfDUQ5Mm9f7uq9ye0Q11_HIpGfRJvPSb3TCfWX2cj7A4/s1600-h/mirek.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 276px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkSIsOPfIwqGfqXEy3XlHKaPBfizuC5XzxivkYr2Lar0gEvamlkImilFkpSqRumniPfEghop8IZ19zWBHS5PGGEN6F5gAKc6-yfDUQ5Mm9f7uq9ye0Q11_HIpGfRJvPSb3TCfWX2cj7A4/s400/mirek.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5322483695728845666" border="0" /></a><br /><div><div></div><div><span style="font-family:verdana;">Jak obiecaliśmy, publikujemy pierwszą rozmowę z cyklu, który, jak mamy nadzieję, zawierał będzie wywiady z wszystkimi uczestnikami Wizji Lokalnej. Rozmowę z Mirkiem Sikorskim publikujemy w niemal nieokrojonej wersji, wierząc, że zawiera ona ciekawy, szczególnie w kontekście wystawy, materiał.<br /><br /></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnFevc7qNer4m18rGUA7O59RBzkdiFvwqn6j4Tb9AVOrp-chaxKCf79q8PsjNyp1QeFYr0ybkPzyi9tI99dknojA0GNFerSKU722FWqaDH32aTxABlrz154EwEkjIKpfi9R-3RI0vQ8H0/s1600-h/001.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5319607733932535298" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 400px; height: 268px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnFevc7qNer4m18rGUA7O59RBzkdiFvwqn6j4Tb9AVOrp-chaxKCf79q8PsjNyp1QeFYr0ybkPzyi9tI99dknojA0GNFerSKU722FWqaDH32aTxABlrz154EwEkjIKpfi9R-3RI0vQ8H0/s400/001.jpg" border="0" /></a><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-family:trebuchet ms;">Fot. z wystawy w Galerii Grodzka, Kraków</span><span style="font-family:verdana;">,luty/marzec 2009</span><br /><br /><br /><br /></div></div> <img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5319608728640392722" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 400px; height: 267px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0sK4g3wFPraD0QZsRPjLBsnp9xJ3K4y-NyLbqzQH9Y9Mn84JKHWtU8noJOjYGgjBuj4dNQo-srzl9nK0qX37trOgMmm0MJmJ4RwN7rWNGddMo5V1OcEg-J7N4Cl3uScacwpSgUK8NNbg/s400/01.jpg" border="0" /><span style="font-family:verdana;"><br /><div align="center">Fot. z wystawy w rzeszowskim BWA, luty 2009<br /><br /></div><br /><div>Mirek Sikorski: To jest historia jednej chmury w trzech odsłonach - pomysł, który zawsze chciałem zrealizować. Zrobić coś z ruchem, ze zmianą. Nie używam słowa niebo. Z nim jest tak, jak z definicją przestrzeni – w pewnym momencie odkryto, że przestrzeń sama w sobie to trochę abstrakcja. Tak naprawdę przestrzeń jest związana z klockami, które są w niej rozstawione. Tak naprawdę to one ją definiują. Wszystko inne jest czysto spekulatywnym modelem. Kłania się fizyka teoretyczna.<br /><br />Elementarnym odkryciem było dla mnie poczucie odległości. Próba zinterpretowania tych zjawisk w skali, którą moglibyśmy odnieść do skali ziemskiej. Ile chmura może mieć kilometrów u podstawy? Właściwie nikt z dołu się nad tym nie zastanawia. Ja próbuję to przekładać na konkrety, zinterpretować to w kategoriach mierzalnych.<br /><br />Dominik Stanisławski: Np. czy chmura może się rozciągać z Krakowa do Bochni…<br /><br />MS: Oczywiście, że może i często się ciągnie. Nie wiem, czy pamiętacie wczorajsze przedpołudnie: świeciło słoneczko i właściwie znienacka zaczął padać śnieg. Ja tę chmurę widziałem z oddali – szła… mniej więcej właśnie od Bochni, patrzyłem na południowy-wschód i widziałem, jak powoli się zbliża. To była właśnie taka chmura, jak na tych trzech obrazach – typ chmury burzowej. Cumulonimbus congestus. Przypomina cumulusa. Chmura burzowa ma źródło w tych partiach kalafiorowatych, które ją zasilają, z których tworzy charakterystyczne kowadło. Ale chmury nie wiedzą, jak się nazywają, jest im to raczej obojętne. […] Raz udało mi się prześledzić rozwój chmury od początku do końca – od tworzenia do rozpadu. Chmury trzeba zobaczyć, trzeba znaleźć się na otwartej przestrzeni, a najlepiej - być wyżej, żeby mieć relację z horyzontem. Nawet, gdy jesteśmy w górach, coś nam może zasłaniać widok, a chmurę zaczynamy widzieć dopiero, gdy mamy ją nad głową. Czasami tylko gdzieś w oddali. Tę chmurę obserwowałem z odległości około 70 km w linii prostej. Byłem w górach a przed sobą miałem płaską patelnię, dzięki czemu mogłem widzieć wszystkie elementy. Od źródła do końca tego grzyba miała pewnie ze 150 km… Taki duży burzowy cumulonimbus, o rozciągniętym, charakterystycznym kowadle. […] Energetyczne chmury związane są z kontrastową cyrkulacją powietrza – ze źródłem ciepłego powietrza, które generuje chmury w masie zimnej. To są chmury niezwykle energetyczne, które się szybko rozwijają. Jeśli się temu przyjrzeć bliżej, to naprawdę robi wrażenie: taki rozwijający się cumulus przesuwa się z prędkością 25 m/s. To jest naprawdę sporo. Jeśli energia cały czas jest dostarczana, może powstać jeszcze większa chmura. Jeśli w pewnym momencie źródło nie generuje wystarczającej ilości energii, chmura zaczyna się rozpadać. To od razu widać w anatomicznych szczegółach - przestaje być tak skoncentrowana, kształty zaczynają się rozmywać. To o wiele ciekawsze, niż [doszukiwanie się w chmurach określonych kształtów]: widzę orła, widzę świętego Stanisława. To ślepa uliczka. Natomiast, obserwowanie chmur jako takich jest po prostu fascynujące.<br /><br />DS.: Co było wcześniej: latanie czy obserwacja chmur?<br /><br />MS: Latanie dało mi jedną rzecz: poczucie twardości powietrza. Opadły wszelkie mrzonki, że powietrze to coś takiego, co płynie, jest niezdefiniowane, bezpostaciowe i tak dalej. Powietrze cały czas się rusza, w określony sposób, nieprzypadkowy. Stąd, ciekawą historią jest próba przewidywania, obliczenia meteorologiczne, które się robi za pomocą skomplikowanych algorytmów, które dają coraz większy stopień przybliżenia, chociaż ciągle pogoda jest bardzo nieprzewidywalna. Jest za dużo faktorów.<br /><br />DS.: Nie ma jeszcze takich programów komputerowych czy algorytmów?<br /><br />MS: Aparatura matematyczna jest właściwie gotowa. Jednak tych elementów zmiennych jest tak wiele, że trzeba naprawdę potężnych komputerów, aby zbliżyć się do prawdopodobieństwa. Tak, aby przewidzieć tornado. Oczywiście nie moglibyśmy mu zapobiec, ale przynajmniej wiedzielibyśmy. Jest natomiast margines nieprzewidywalności, bo jest zbyt dużo zmiennych.<br /><br />Michał Zawada: Chociaż meteorologowie cały czas idą do przodu i chwalą się, że są w stanie coraz precyzyjniej określać…<br /><br />MS: Tak, w zasadzie na poziomie funkcji matematycznych, to aparatura jest gotowa. To się da wyliczać przez równania chaosu itd. Natomiast jest kłopot z tym, że takie ilości danych powodują, że nawet współczesne komputery się zatykają.<br />Natomiast latanie to taki stan, w którym dowiedziałem się na własnej skórze, jak powietrze działa. Lecąc czujesz, jak powietrze się rusza, z jakimi prędkościami. Oczywiście, na początku masz kompletny mętlik w głowie, to jest taka ilość informacji, że człowiek się gubi kompletnie. Oczywiście są emocje, wręcz sensacyjne.<br /><br />DS.: Mówimy o motolotni…?<br /><br />MS: Nie, nie, o paralotni. Żadnego napędu. Czyste latanie swobodne. Latanie z napędem oczekuje warunków spokojnych. Natomiast przy lataniu swobodnym wykorzystuje się zmiany, kominy powietrzne. […] Liczy się kontrast powierzchni: las- łąka, las-skały. Skały są doskonałym generatorem termiki, z tymże generują termikę bardzo gwałtowną. Nagrzewają silnie powietrze, powodując bardzo duże kontrasty temperatur. Są różne kominy powietrzne: w niektórych powietrze miewa prędkości całkiem pokaźne. Najsilniejszy, w jakim byłem, miał jakieś 13 m/s do góry. To dosyć szybkie wniebowstąpienie - w ciągu 10 sekund robisz 130 metrów do góry. To jest naprawdę prędkość dość konkretna, nawet czuje się przeciążenie. […] Silne noszenie to nie jest kłopot. Ciepłe powietrze, które jest w masie chłodnego wychyla się wraz z wiatrem – to jakby dwa stany skupienia powietrza. Inaczej zaczyna się powietrze postrzegać – przestaje być bezbarwną masą, tylko jest czymś, co pracuje cały czas.<br /><br />MZ: Masz więc potrzebę konkretyzowania zjawisk, które powszechnie uchodzą za całkowicie efemeryczne – np. chmury, które za takie właśnie uchodzą dla każdego z nas.<br /><br />MS: Tak, latanie było impulsem. Ze względu bezpieczeństwa – liczy się każda informacja.<br /><br />DS.: No tak, jesteś w powietrzu i od tego zależy, czy przeżyjesz…<br /><br />MS: Do pewnego stopnia tak. Myślisz w kategoriach oceny warunków. Czy twoje umiejętności pozwalają, żeby się wybrać w takich warunkach w powietrze. To jest ważna decyzja. Są momenty oczywiste, gdy nic ci nie grozi, bo powietrze jest spokojne. Ale są takie dni, kiedy naprawdę się łamiesz, bo chcesz bardzo latać, ale jest silny wiatr z dużą termiką. Starasz się wcześniej zebrać jak najwięcej informacji. Cumulonimbus w odległości 40 km to poważne wyzwanie. Nigdy nie wiadomo do końca, w jaką stronę się rozwinie, a chmura burzowa to rzecz zupełnie śmiercionośna. To jest po prostu siła, z którą się nie dyskutuje. Było kilka zupełnie przerażających wypadków z cumulonimbusem – ludzie latali w wysokich górach, nie wiedząc, że coś tam się rozwija. Oczywiście, zdarzało się, ze chmura burzowa wciągała lotniarzy. Kilka osób nawet cudem przeżyło. Chmura cię wciąga i wyrzuca np. na wysokości 14 tysięcy metrów. Jakie masz szanse na przeżycie? Jesteś po prostu kostką lodu, wychłodzony, nieprzytomny. To przygoda jednorazowa. 3 lata temu był przypadek w Australii, podczas zawodów, wciągnęło zawodniczkę polskiego pochodzenia. Straciła przytomność, a chmura wypluła ją prawdopodobnie bokiem – przeżyła to. Odzyskała przytomność tuż nad ziemią. Natomiast drugi delikwent nie miał szczęścia – prawdopodobnie dostał piorunem. W takiej chmurze dzieje się wszystko, tam jest absolutny żywioł. To prędkości rzędu 50 m/s, a zbliżyć się mogą nawet do prędkości swobodnego spadania… tylko w górę! To trochę fizyka wysokich energii. Taka chmura ma energię porównywalną z bombą atomową. Ładunek elektryczny, energia wewnętrzna.<br />Utwierdziłem się w przekonaniu, że drzemią tu pewne możliwości ciekawe do interpretacji wizualnej. Ciągle robiłem przymiarki: co z tym robić. Jestem trochę na etapie prób portretowania, ale nie mam jednoznacznej koncepcji, w jaką stronę powinno to pójść. Zależy mi na tym, by być precyzyjnym, jeśli chodzi o przesłanki formalne: kształtu, właściwości. Tu frywolność w ogóle nie wchodzi w rachubę.<br /><br />DS.: To trochę postawa naukowca…<br /><br />MS: To za dużo powiedziane.<br /><br />DS.: Ale ludzie, malując chmury, raczej je wymyślają.<br /><br />MS: Tak, bo to jest zjawisko, które wydaje się niezobowiązujące.<br /><br />DS.: Wiele osób, widząc te obrazy, powiedziałoby, że po prostu namalował chmury. Nie zastanawialiby się, czy one faktycznie takie są.<br /><br />MS: Trochę inaczej reagują ludzie, którzy mają jakieś pojęcie o meteorologii.<br /><br />DS.: Ale generalnie ludzie nie mają o tym pojęcia. To jest ciekawe, to jakaś konfuzja.<br /><br />MS: Jest to śliski temat: Niebo.<br /><br />DS.: O wiele łatwiej można to zrozumieć, gdy dowiadujesz się z katalogu, że latasz. Dużo łatwiej to wszystko złapać.<br /><br />MS: Mam pewne skrupuły jeśli chodzi o takie usprawiedliwianie się, uwierzytelnianie. Łatwo o nieporozumienia. Nie chciałbym wyglądać na nawiedzonego: zabrał się za latanie, maluje chmury. To jakiś przypadek z głową. Jest taka szansa. To może mieć też elementy taniej sensacji…<br /><br />DS.: Kojarzy mi się to w znacznej mierze z podróżowaniem, z malowaniem obrazów, które przywozisz z podróży. Wybierasz się gdzieś, wracasz tu i chcesz jakoś to przenieść na obraz. </div><div><span style="font-family:verdana;"><br /></span></div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5319099015566158322" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 320px; height: 214px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIXw8RPlnH7hlZgyfABYrHzpGW2BZ5OGjhNVl6w3Rju3k2jDHuNiSp_YntTwx026kYG2RLtrLCh4eyXRN0L2Cfpf24bi0_KFGunCqhoD5tYJgdgJmqGangQ2ZVRLqq4sLczhahNoNENBg/s320/002.jpg" border="0" /><br />MS: To jest zasadniczy problem z próbą wizualnej interpretacji otwartej przestrzeni. Wszystko jedno, czy fotografujemy, czy próbujemy to namalować. Zawsze pojawia się ten sam problem. Co zrobić z gigantyczną skalą, jak ją w ogóle wyrazić. Zwykle oglądając swoje zdjęcia, wprawiały mnie w konsternację, bo wydawało mi się, że zapis sugestywności tej przestrzeni został całkowicie zaburzony, że nie ma z tym kontaktu. Zostało odległe echo tego, co emocjonalnie czułem w tamtym otoczeniu. W pewnym momencie zobaczyłem dość wyraźnie, że oddanie przestrzeni wymaga interpretacji, że niby-obiektywna fotografia sobie z tym nie radzi, albo radzi sobie w sposób bardzo podstawowy. Natomiast o wiele sugestywniejsze są próby zinterpretowania tego w taki sposób, by akcentować, szukać kontrastów, przesunięć, pozwalających na powrót do pierwotnego doznania. Z różnym skutkiem. W gruncie rzeczy przypadek przebywania w powietrzu jest tym problemem w pigułce. W czasie lotu przestrzeń odczuwa się w sposób zwielokrotniony. Ma to związek z poczuciem odległości, wysokości, ale też z płynnym ruchem w trzech wymiarach. I to jest rzeczywiście silny środek pobudzający dla mózgu. Czuję, że głowa jest większa.<br /><br />MZ: To jest dla mózgu zupełnie nowa sytuacja.<br /><br />MS: To są zupełnie nowe bodźce.<br /><br />DS.: Człowiek tak normalnie nie funkcjonuje.<br /><br />MS: Gdy jedziesz na rowerze, biegniesz, jedziesz samochodem, pozostaje tylko ruch: prawa, lewa, przód. Tu dochodzi jeszcze dół i góra. Robiąc skręt, jednocześnie opadasz. Musisz wziąć jednocześnie wiele rzeczy pod uwagę. Podczas startu, te najniższe partie są najbardziej emocjonujące, bo na dole wszystko jest najbardziej poszarpane, trzeba robić ciasne skręty. Trzeba uważać, bo łatwo przeliczyć się w obliczeniach. A wyżej jest już spokojniej. Łatwiej się utrzymać w centrum komina i zasuwać w górę. Jest graniczna wysokość, na której percepcja robi gwałtowny zwrot. W zasadzie przestaje się odczuwać wysokość jako doznanie przestrzenne – zamienia się raczej w odległość. Już nie myślisz w kategoriach: jestem bardzo wysoko. Dla mnie ten moment przejścia jest na wysokości 200 metrów. To jakby moment, gdy wszystko się zmniejsza, a potem następuje moment zahamowania. Między 300 a 900 metrów przestaje się widzieć różnice.<br /><br />MZ: Dlatego w samolocie, dzieci najbardziej się cieszą przy starcie i lądowaniu.<br />Pomiędzy dzieje się niewiele.<br /><br />MS: Tu następuje moment, w którym można się zastanawiać, czy to nie jest szaleństwo, żeby brać to pod uwagę jako motyw malarski. Zespół tych wszystkich wrażeń nie jest po prostu przekładalny na język malarski. Więc tu mam bardzo dużą rezerwę. Rozważamy tylko kategorie interpretacji. […] Czegoś takiego, jak namalowałem, i tak nie można zobaczyć w naturze. Coś tam się zmieniło, coś jest jaśniejsze, jest duże przesunięcie kontrastu między czystym błękitem a miejscem zagęszczenia. Interpretacja jest dla mnie szalenie ważna. Zdałem sobie szybko sprawę, że rodzaj precyzji jest zasadniczy. Nie w sensie kształtu chmur, lecz precyzyjnego ustalenia przestrzennego koloru. Drobna zmiana: chłodniejsza-cieplejsza szarość powoduje bardzo duże konsekwencje przestrzenne. To bardzo ciekawe wyzwanie. To inny rodzaj precyzji przestrzennej, z którą się muszę liczyć. Chmura jest zjawiskiem przestrzenno-barwno-świetlnym w czystej postaci. Mamy do czynienia z warunkami laboratoryjnymi rozważań nad kolorem w powietrzu.<br /><br />MZ: To jakby laboratorium malarstwa w ogóle.<br /><br />MS: Właściwie tak. To dla mnie argument ostateczny. To rodzaj alchemii malarskiej w czystej postaci. […] Stwierdziłem, że to zasadniczy punkt wyjścia. Jest jeszcze cała historia z tym, jak tą przestrzeń rozważać. Ostatnio rozważałem, żeby zrobić rodzaj składanki obrazowej od horyzontu do horyzontu, rodzaj przejścia przez 180 stopni. Ale musiałbym mieć do tego kopułę. Zacząłem od pasa – na górze jeden horyzont, na dole drugi. Polega to na odwróceniu zasady. Zazwyczaj myślimy w kategoriach: od lewej do prawej. Coś mamy w polu tego widzenia. Cały czas jednak szukamy relacji z ziemią. Myślimy w kategoriach horyzontalnych. Widać to dobrze w przypadku wiatru. Myślimy zawsze, że przesuwa się horyzontalnie. Ale mniej osób zdaje sobie sprawę z tego, że więcej ruchu odbywa się w dół i w górę. El Greco pokazał w malowaniu chmur ten ruch wertykalny. To zdumiewające, jego interpretacja czysto malarska zawiera w sobie przesłankę, którą można odnieść do wiedzy meteorologicznej. Podobne rzeczy działy się z Turnerem. Zresztą, był podobno źródłem inspiracji dla jednego z matematyków, który się zajmował chaosem. Chyba Poincaré. Przyznał się, że nałogowo oglądał Turnera i w pewnym momencie go olśniło. Z ciekawe z formalnego i malarskiego punktu widzenia. Po długim obcowaniu, zauważył w tkance amorficznej Turnera pewien rodzaj regularności. Być może zobaczył rodzaj wiru, który zawiera w sobie regularny wir mniejszy i jeszcze mniejszy i jeszcze mniejszy. Rodzaj nakładających się spiral. W kilku obrazach Turnera rzeczywiście można zobaczyć pewien rodzaj regularności, w pociągnięciach pędzla, próbach przełożenia na materię tego, co obserwował. Inna sprawa, że on się bardzo interesował takimi czystymi zjawiskami – światłem prześwietlającym mgłę, oparami, zawiesiną chmur w atmosferze, światłem ślizgającym się po wodzie. Prowadził takie trochę laboratoryjne obserwacje i dlatego mógł stanowić źródło dla rozwinięcia impulsu matematycznego. W Turnerze zobaczono definicję fraktali. To także definicja tego, co w powietrzu się dzieje. Turner nie uważał się za naukowca. Po prostu prowadził obserwacje i próbował przełożyć je na język, którym się posługiwał. Szukał odpowiedniego położenia farby, które oddałoby odpowiednie zjawisko atmosferyczne. Trudno powiedzieć, że zajmował się tym analitycznie… W sensie formalnym i malarskim – tak. W sensie naukowym – nie. Natomiast precyzja jego obserwacji okazała się na tyle duża, że można było z niej wyciągnąć określone związki. To także ciekawa historia spotkania naukowca ze sztuką.<br />Mam jeszcze inne pomysły. Mam ciągle poczucia bycia na etapie badania szans interpretacyjnych i własnych odczuć względem niesztampowych rozwiązań. Co zrobić, żeby biel z błękitem i szarości działały w taki sposób, na jakim mi zależy i jednocześnie zbudować przestrzeń. Zdaję sobie sprawę z tego, jak chmura jest zbudowana. W tym miejscu pomocna jest fotografia, bo można wiele rzeczy przeanalizować na spokojnie i z dystansem. Natomiast obserwacja jest niezastąpiona, mimo, iż to wszystko tak szybko ucieka i trudno zrobić coś więcej niż szkic.<br /><br />DS.: A jesteś w stanie robić zdjęcia jak latasz?<br /><br />MS: Tak, choć oczywiście jest problem, by wziąć cięższy sprzęt. Prawdę powiedziawszy, robiłem mało zdjęć, bo zazwyczaj przynosiły mi rozczarowanie. Brak związku z całą sferą emocjonalną. Oczywiście są ludzie, którzy robią zdjęcia zawodowo na paralotnią, ale koncentrują się na robieniu po prostu fajnych, dynamicznych fotek. Tworzą specjalne konstrukcje, wysięgniki. Natomiast jest kłopot z tym, że zdjęcia słabo przypominają rzeczywistość, której doświadczałeś. […] Może nawet kręcenie filmików mogłoby lepiej oddać charakter. Cały czas mamy do czynienia z przemieszczaniem się. Dynamika obrazu rządzi się innymi prawami. Zdjęcie rozczarowuje bardziej niż film.<br /><br />MZ: Natomiast malarstwo ma szansę się od tej rzeczywistości odkleić…<br /><br />MS: To jest rzeczywiście cenne, to jest szansa. Wracamy do problemu: czy Turner jest realistą? W moim pojęciu – jest. Znakomicie rozumie zjawiska, które interpretuje, natomiast rezultat malarski jest zupełnie inną historią. Nie sposób te obrazy czytać mimetycznie. Podobnie u El Greca, który jest niesłychanie sugestywny jako malarz przestrzeni. Paradoksalnie, bo często przywoływany jest jako malarz, który właściwie spłaszcza elementy. Używa światłocienia, ale rezultat jest jak w ikonie. Zresztą, pamiętam młodzieńcze odczucie wobec niego: o co mu właściwie chodzi? Jest światłocień, jest bryła – dlaczego to działa płasko? To było wczesne liceum, gdy zestawiałem go z realistami, jak Rembrandt czy Velázquez, którzy wyrażają przedmiot bardzo sugestywnie w przestrzeni za pomocą światłocienia. A El Greco tego nie robi. To był silny wstrząs, który jest dla mnie silnym impulsem. Cały czas mnie zajmuje problem uporania się z takim wynalazkiem jak światłocień i przestrzeń. El Greco jest dla mnie ciągle odkrywczy i pobudzający. Nawet, jak się patrzy na obrazy kubistyczne – zwróćcie uwagę, że w nich powstaje jakby trzecia jakość. Jest, owszem, rozważanie różnych aspektów tego samego przedmiotu, tylko właściwie… na czym to rozważanie polega? Bo przecież nie na obrysie linearnym. Oczywiście, jest ten aspekt, w którym malarz próbuje złapać różne rzuty. Lecz, gdy posługuje się pewną skalą choćby tonów jaśniejszych-ciemniejszych, chłodniejszych-cieplejszych, powstaje coś w rodzaju reliefu obrazu kubistycznego. I to jest rodzaj trzeciej jakości. To jest dla mnie rzecz bardzo interesująca. Oni właściwie zastąpili problem modelunku światłocieniowego widzeniem symultanicznym, ale tak naprawdę ta sprawa wróciła od drugiej strony. Obraz zaczął być wypukły jako taki, jako sam przedmiot, pokryty farbą jaśniejszą i ciemniejszą. Oni się bronili przed tym, żeby w obrazie nie powstała forma niezamierzona. Słynna anegdota, w której Picasso zobaczył w obrazie Braque’a wiewiórkę. Braque natychmiast ją wychwycił i potem toczył z nią walki, próbując się jej pozbyć.<br /><br />MZ: Na Grodzkiej pokazałeś właściwie same przedmioty. Odwrócenie sytuacji – w chmurach próbujesz ująć to, co uchodzi w powszechnym mniemaniu za efemeryczne, o niewyobrażalnej skali, tu – pokazujesz jeden przedmiot o określonej skali, zdefiniowany w swojej formie. </span><br /><div></div><span style="font-family:verdana;"><div><br /></div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5319101852798135042" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 320px; height: 240px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-tONcDUIibez-54GIz3NUKns1iTq47ttd8Q76PomWQF7zEfJML5kfd_7m8z3W3QSd266ctkebZ8ZI6TIbUog1pmoyTfBgvi1ObcdIFT5KCl9HSogFdOIK5iysFaZP33VQGAx1ephWp80/s320/040+tempera+i+olej+na+p%C5%82ycie+15X15+cm.+2006+%5Bm%5D.jpg" border="0" /><br />MS: Zwróć uwagę, że te przedmioty są jakby przezroczyste. Zastanawiałem się, jakie jest psychiczne podłoże do zabawy w wymyślanie przedmiotów. Bo one są w znacznej mierze wymyślanymi przedmiotami. Przypuszczam, że jest to, całkiem pierwotnie, odwołanie do takiego uczucia, które każdy zna. Widzisz jakąś rzecz i nagle okazuje się, że przedmiot ten jest niesłychanie enigmatyczny. To Są uczucia z dzieciństwa jeszcze. Trafiałem na jakąś rzecz i za wszelką cenę usiłowałem sobie zrekonstruować, co się za nim kryje, jaka jest historia, co się za nim kryje. To było tak silne emocjonalnie, że pozostało jako wątek, który wróci. Ta historia przedmiotu, próba zrekonstruowania sposobu, w jakim on się zjawił w tym momencie, skąd on się wziął, dlaczego jest jaki jest – to jest najbardziej intrygujące. Oczywiście, kształt może być interesujący, ale nie wyczerpuje sytuacji. Nawet, gdy tę zaplątaną historię rozwiążemy, nie wszystko się wyjaśni. […] To może działać na bardzo wielu poziomach.<br /><br />DS.: Głównie malowałeś naczynia.<br /><br />MS: Dlatego, że interesowało mnie takie przedmioty, z którymi wiążą się różne funkcje symboliczne. Robiłem wszystko, żeby tę funkcję symboliczną pozbawić jednoznaczności. Żeby nie dało się tego upchnąć w określoną liturgię.<br /><br />DS.: Ale są skojarzenia z liturgią, nieokreśloną.<br /><br />MS: W sumie chciałem się zając kontekstem symboliczno religijnym, tak naprawdę, bez odnoszenia się do określonego kręgu kulturowego.<br /><br />DS.: Rozmawialiśmy o głowach byka. </span><span style="font-family:verdana;"><br /><div><br /></div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5319099380999001698" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 232px; height: 320px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEig-zYjTxMn7Ug7CG7_DrGigEN24JvoX86W-eH7AgV2D_sDNchMjxWzGRoa-KL9FPlL2SEo_lucwz3FmhLf9vwWghR7mzFab316LhW1U_xVj1ICfvaWc_6tnik4adyhAgax6LeBXdDMrEw/s320/004+Ryton+olej+tempera+na+p%C5%82ycie+45X33+cm.+2004+%5Bm%5D.jpg" border="0" /><br />MS: To był moment przełomu, w którym zdałem sobie sprawę z tego, na czym naprawdę mi zależy. Ten obiekt, to dzieło sztuki czy to naczynie pokazało mi, gdzie jest moment przejścia, gdzie krzyżuje się kilka poziomów, które są najbardziej interesujące. One się składają na tożsamość przedmiotu. Bez strony symbolicznej, przedmiot jest niekompletny. Szukałem takiego momentu, gdzie okaże się, że w aspekcie wizualnym, te cechy przedmiotu związanego z kształtem zaczną się rozpuszczać, staną się przezroczyste. Ten moment jest obecny nawet w najprostszych rzeczach – przez związki emocjonalne, sentymentalne z przedmiotami. To może być czasem bzdura, czasem coś zupełnie prywatnego. Rzecz w tym, że dla innych może to być zupełnie niekomunikatywne. […] Są tam rzeczy, które ocierają się o zupełnie błahą funkcję. W pewnym momencie zacząłem się zastanawiać, jak to się ma do złożoności formalnej przedmiotu, do jego estetycznego aspektu. Szukałem też obiektów, które mogą być kształtem elementarnym, np. kulą. Nasze odczucia przenoszą się na kształt.<br /></span><div></div><br /><div><span style="font-family:verdana;">MZ: Często te przedmioty zyskują wymiar sakralny właśnie przez ich ujęcie formalne. Wyglądają jak fragment ołtarza, jakiejś przestrzeni sakralnej.<br /></span></div><br /><div><span style="font-family:verdana;">MS: Tak, jest tam kilka zacytowanych przedmiotów stanowiących elementy większej całości, np. krucyfiksu. Zastanawiałem się nad momentem przejścia, w którym zaczynamy to kojarzyć z jakąś przestrzenią liturgiczną itd. A mimo wszystko jest to tylko materialny obiekt, prostota tego właściwie nie za bardzo upoważnia, by rozdmuchiwać tę sferę.<br /><br />DS.: Ale obiekty liturgiczne, w gruncie rzeczy, są właśnie takimi prostymi przedmiotami. Ciekawią mnie też baseny na twoich obrazach. Łączysz je jakoś z naczyniami? </span><br /></div><div><span style="font-family:verdana;"><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5319100875563238306" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 318px; height: 320px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidFXVKSw7ufFoYYyxhPEnxtyq7eAKm1y-whFcB6JR7wvIfKdTb-O5ZDtio2npHSX3hcs_X0Osl22e-e8YMnl0b0joYZfdiJoUmQbl7Px8ar5rg9zFiWIwmVD2LrFmn_PeMhQeiBZow4Ws/s320/022+tempera+na+p%C5%82ycie+155X155+cm.+2004-05+%5Bm%5D.jpg" border="0" /><br />MS: W gruncie rzeczy, nie ma żadnej pojęciowej różnicy. Mam tu konkretny moment inspiracji dla tych basenów czy sadzawek i ma on przesłankę liturgiczną. Pamiętacie baptysteria bizantyńskie… Od strony przedmiotowo-formalno-przestrzennej, to jest rodzaj zamknięcia, rodzaj naczynia, którym basenik jest. Zawiera w sobie treść o innej konsystencji. A sam jest zamknięty w jakimś innym, konkretnym obiekcie. Coś w czymś. To jest właściwie bardzo silna pokusa, by spróbować myśleć o naczyniu w takiej dodatkowej przestrzennej przesłance – że zawiera się ono w jakimś innym obiekcie.<br /><br />DS.: Możesz to rozszerzyć i powiedzieć, że świat zawiera się w jakimś naczyniu? Bardzo sobie pozwalając…<br /><br />MS: Bardzo sobie pozwalając. W tym momencie, gdybyśmy chcieli się temu przyjrzeć, relacja polega na relacji między jakąś przestrzenią zamkniętą, którą definiują jakieś ścianki, kształt, kubatura, wymiary i relacją tej przestrzeni wobec przestrzeni otwartej. Tylko jej zdefiniowanie jest kłopotliwe. Naczynie jest o tyle zabawną rzeczą, że mówi o pustce, potencjalności wypełnienia. Jest jakby użyteczną przenośnią przestrzenną.<br /><br />DS.: Naczynia to dla mnie zasady ograniczania. Jeżeli przyjąć, że grawitacja jest taką zasadą, można pozwolić sobie i powiedzieć, że Ziemia jest pewnego rodzaju naczyniem. Jako ktoś, kto lata, przekraczasz to ograniczenie, uciekasz z niego.<br /><br />MS: Jest to może uogólnienie, ale niewykluczone, że jest to jedna z ważnych, odczuciowych relacji umysłu i przestrzeni. Musimy coś zamknąć albo zobaczyć coś zamkniętego wobec czegoś otwartego, żeby to sobie umiejscowić w przestrzeni.<br /><br />MZ: Tak też pracuje umysł…<br /><br />MS: Prawdę powiedziawszy, odosobniony punkt na płaszczyźnie jest czymś szalenie enigmatycznym. Musimy mieć płaszczyznę, żeby zaistniał punkt. Tak naprawdę, żeby go postrzegać lepiej, potrzebny jest drugi, a w gruncie rzeczy i trzeci. To jest rodzaj lgnięcia naszego umysłu do przesłanek, których potrzebujemy, żeby widzieć rzeczy, cokolwiek widzieć.<br />[Wracając do byków] – to jest po prostu cytat. Dla ludzi, którzy mają jakiejś pojęcie o historii sztuki, jest on rozpoznawalny. Nie twierdzę, że to lepiej, czy gorzej. Niektórzy mogą rozpoznawać po prostu głowę byka.<br /><br />MZ: Ale wtedy gubi się płaszczyzna wieloznaczności przedmiotu. Bo jest to przecież naczynie, obiekt kultowy, wyobrażenie byka, ale i rodzaj maski, obrazu.<br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5319099927944001458" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 320px; height: 317px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjvA8rCS1O7TMN0hVjVkygBc4J5Barhu5zbAnUB0Qft5AMkfy8Wu1roLBKMTr-uM8fxeVVnTgjYmryvcgbgnqgzXhMrl_K06N0xFKV9R5XF7rkDP001B9cDVW6Tfk-uhWHkUfQuviOFew/s320/001+Metacysterna+olej+120X120+cm.+1996+%5Bm%5D.jpg" border="0" /><br />MS: To też problem z cytowaniem dzieła sztuki w ogóle. Nie chciałem, żeby to był cytat bierny, tylko chciałem wejść w jego przestrzeń. Nie ma tragedii, jeśli się nie rozpozna w nim konkretnego rytonu z Knossos. Mam nadzieję, że jest on w jakimś stopniu niejednoznaczny. Że jest w nim niespodzianka, uniemożliwiająca odczytanie go jako tylko rzeźby albo głowy byka jako takiej. Że jest tam aspekt niepokojący. I to się wiąże z przedmiotową niejednoznacznością. Malując, ciągle o tym pamiętam. Nawet, jeśli ktoś nie wie, że o to chodzi, odczuwa pewien rodzaj niepokoju. Jak wspominałem na otwarciu wystawy, ten przedmiot był kluczem. Pierwszym z serii był obraz z okrągłym naczyniem zawartym w innym naczyniu. To jest pierwszy błysk tego pomysłu. Z tego się wzięła cała seria, do której przez lata wracam.<br /><br />MZ: Także obrazy, ukazujące ostentacyjnie odwrócone naczynia, zaprzeczające potencjalności wypełnieniem. </span><br /><div><span style="font-family:verdana;"> </span></div></div><div><div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5319101732631178050" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 320px; height: 240px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiscmfCgJzWFw22wp73RTHfRw8ZHsWTjeLf7rE6m4uQvvaz6X-c1ABvWYcTsfsLNJn2sBdRjH_TmumgW9fsfvJDiDtGzRcnunAeZSTzgQAPQ2JkD2z9qlMx4jBDiVItiZFCliNHVGYIUNI/s320/029+tempera+i+olej+na+p%C5%82ycie+50X70+cm.+2005+%5Bm%5D.jpg" border="0" /></div><br /><div><span style="font-family:verdana;">MS: To już jakby odwracanie, wariacje tego problemu. Pojawia się jeszcze problem: co ja chcę zrobić z przestrzenią otaczającą. Przedmiotu nie da się ukazać w pełnej izolacji. Chyba, że zrobi się ordynarne cięcie, wklejenie na obojętne, białe płótno czy płaszczyznę. Ale to nie jest wtedy zabieg formalny, tylko ideologiczny, toteż nie bardzo mnie interesował. Dla mnie inspiracją byli kubiści. Oni się interesowali nie tyle kształtem samego przedmiotu, co ciśnieniem, jakie przestrzeń wywiera na przedmiot. I to uchwycili znakomicie. Zagadką jest dla mnie to, że w dzisiejszych interpretacjach sztuki nowoczesnej, kubiści zostali nieco przesunięci jako kierunek poszukiwań formalnych. Natomiast zdecydowanie jako kierunek awangardowy jest postrzegany futuryzm, który, wg mnie, jest całkowicie zależny od wynalazków kubizmu. To pewne umajenie formuły plastycznej, polegające na tym, że wiąże się ją z ruchem, ale samo myślenie kategoriami obrazu jest absolutnie wypożyczone i zaimplantowane do ich interpretacji świata. Jest za tym interpretacja ideologiczna, której dla kubistów w ogóle nie ma. Wprost przeciwnie, u nich jest odwrócenie się plecami, oni nawet wzdychali do sztuki anonimowej, przestali podpisywać obrazy. Coś zupełnie innego. To przykład sztuki niemal całkiem niemedialnej. […] Definicje Glaizesa i Metzingera do dziś wzbudzają wątpliwości. W związku z tym, zacząłem robić próby z własną interpretacją stosunku przedmiotu i przestrzeni, jaki jest w kubizmie. Chciałbym się zająć rodzajem ciśnienia między jednym a drugim. Szukając przesłanek elementarnego definiowania przestrzeni. W niektórych obrazach chciałem przenieść ciężar z przedmiotu na przestrzeń.<br /><br />DS.: Nie można powiedzieć, że skupiasz się tylko na przedmiocie? Raczej na relacji?<br /></span></div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5319102249504883458" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 320px; height: 297px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVM-NGgLFaCmFO987fSiiNRdSR3Z67qu9wb5R1UvyMBAxiKClOBlBu4zg8_IfRIa0j51d3Sb-eLMVvPwKSD-6CEYaX5EIf3P9GYf7EbNT-PHqTNBDkZWmoMnwbS0POBq5X0scHVFbkXTQ/s320/046+tempera+i+olej+na+p%C5%82ycie+40X45+cm.+2007+%5Bm%5D.jpg" border="0" /><br />MS: Tak. Choć są to przedmioty często izolowane. Jeden obraz, jeden przedmiot. Ale jest obraz z serią miedzianych przedmiotów, z okolic 1996 roku. On jest inaczej pomyślany – pokazuje relacje między przedmiotami. […] Są trochę osobno, trochę się ze sobą wiążą. Rodzaj irracjonalnej maszynerii. Jak to się ma do tej podstawowej myśli? To jest ciężka realizacja tego, co lekkie. Połączenia pamięciowe są ruchliwością naszych skojarzeń, ruchliwością naszego umysłu, a tu jest rodzaj łubu-du. Ciężkie przedmioty i ciężkie funkcje, wyginanie się, przelewanie. Nie ma migotliwości przedmiotowej, jest raczej zmaterializowanie rzeczy ulotnych. W podstawowym pomyśle jest to obraz symboliczny – każdy z tych obiektów symbolizuje jeden ze zmysłów. Rodzaj alegorii nawet. Nie wiem, który jest który, już zapomniałem … </div><div><span style="font-family:verdana;"><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5319105764626649842" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 320px; height: 154px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbZ31rYTc9Z0Llau7jaVpMp0_OAzr3FUee46wrCcQ8gwchkan8-NN0IQ-58xtcWeLaAPdKbGajHBLC-w3dkx9G1TZpne03JAG0KXKN1sLN0gT_UKqnRbpthHQpFemKADaGdUK11y9J-9k/s320/012+Narz%C4%99dzia+zmys%C5%82owe+180X360+cm.+1995+%5Bm%5D.jpg" border="0" /><br />MZ: Chcieliśmy na koniec zapytać o Wizję Lokalną.<br /><br />MS: Myślę, że to całkiem niegłupi pomysł. Dobrze, że dajecie przestrzeń, by coś o wystawach napisać. […] Największą zaletę tej serii wystaw widzę w regularności, systematycznym przeglądzie. Oczywiście ludzi uczących na Akademii można oglądać w różnych miejscach…<br /><br />DS.: Ale to nie jest takie proste…<br /><br />MS: Nie ma wielkiego nasycenia, ale jednak da się ich obejrzeć. Natomiast tu jest seria wystaw o swej chronologii, określonej objętości. To jedna z lepszych formuł pokazu, jakie instytucjonalnie można wymyślić. Moim zdaniem ciekawsza, niż wystawy z kluczem, np. Odnajdywanie Piękna. To jest przekrój, ale trudno zrobić z tego zjawisko spójne. Twórca takiej wystawy jest w ogromnym kłopocie.<br /><br />DS.: Jest w kłopocie, ale z drugiej strony ma łatwo.<br /><br />MS: Aż za bardzo. I to jest pułapka. Natomiast tutaj, siłą rzeczy, ludzie pokażą swoje monograficzne wystawy.<br /><br />MZ: Nie są związani żadną tematyką.<br /><br />MS: Tak. Można pokazać serię, coś aktualnego. Dzieje się to w krótkim czasie i rzeczywiście jest to dobry materiał do zobaczenia, co ludzie robią. Najciekawszą dla mnie rzeczą byłoby wiedzieć, co studenci sądzą o mnie.<br /><br />MZ: Dla nas od dawna pojawia się problem, że my nie wiemy, co robicie.<br /><br />MS: Oczywiście, zawsze możecie od nas oczekiwać dokumentacji.<br /><br />DS.: Ale to nie jest praktykowane. Problemem jest to, że kadra nie podlega ocenie.<br /><br />MS: To powinniście taką formułę stworzyć. Tu nie chodzi o to, że nie macie prawa. Możecie to sformalizować. W ramach Koła Naukowego czy jakiegokolwiek innego stowarzyszenia wymyślić coś takiego, jak wypowiedź studentów nt. programu, kadry. Żeby to nie było odbierane personalnie, może to być komentarz do programu i jego realizacji. Nikt tego nie może zabronić.<br /><br />DS.: Zaskakujące jest też to, że nie ma takiej potrzeby. Czasem się o tym mówi, ale nie ma specjalnej oddolnej potrzeby.<br /><br />MS: Może to jest zbyt ogólnie postawiony problem. Może tej potrzeby nie ma do momentu, kiedy ktoś ją sformułuje. Z punktu widzenia ludzi, którzy nauczają, brak pasa transmisyjnego ze studentami jest katastrofą. Nie wiemy, jakie są potrzeby dydaktyczne jako studentów. Możecie zainicjować ocenę kadry. Ministerstwo nie może przysłać nakazu, że studenci zmuszeni są oceniać kadrę.<br /><br />MZ: Na UJ wprowadzono oceniające kadrę ankiety, z których nic nie wynika. Są zbyt ogólne.<br /><br />MS: Potrzeba raczej omówienia tego, jak zajęcia są organizowane. To by było interesujące, gdyby samorząd coś takiego nam przedstawiał. W tym momencie przestaje mieć znaczenie, czy studenci mają zastrzeżenia do konkretnej osoby. To i tak wyjdzie. To forma oceny i świetne źródło informacji dla uczących. Obecnie nie ma żadnych kryteriów, wg których można by zmierzyć zaangażowanie nauczyciela. To są rzeczy, które mogą się pojawić tylko jako rodzaj opinii.<br /><br />DS.: Kiedyś, w rozmowie, w której braliśmy udział, jedna ze studentek powiedziała, że studenci traktowani są jak dzieci. Że jest podział ról, w który wszyscy się wpisują: my się wpisujemy w rolę dzieci, wy w role opiekunów. A pomiędzy tymi płaszczyznami nie ma wymiany. Jest jedynie jednostronna wymiana merytoryczna. Ale to, że kadra nie podlega ocenie wynika z tego, że jesteśmy postrzegani jako dzieci. Studenci nie twierdzą, że mogą coś zdziałać. Z samego założenia, jesteśmy tu przez pięć lat. To jest taki klosz. W jednym sensie jest tu za wygodnie, w innym – nie dowiadujesz się wielu rzeczy, które mogą ci się później przydać. Wszystko jest pomieszane. Jestem pod dużym wrażeniem tego, co Kinga przywiozła z Londynu. Ich się od początku uczy tego, żeby byli odpowiedzialni za siebie. Tutaj tego nie ma. Wiesz, jaki jest obszar i jeśli się nauczysz w nim poruszać, możesz świetnie funkcjonować a tak naprawdę być kiepskim artystą. To jest dla mnie kłopot. Jest duża dawka ściemy.<br /><br />MS: Albo oderwania od życia. Tylko trzeba zacząć od dobrych pomysłów, jak to zmienić. Problem tkwi w bierności obu stron. Można postawić wymagania, można być zaciekawionym, jeśli ona wykracza poza pewną poprawność. To się tyczy relacji w jedną i drugą stronę. Nie będziecie ciekawi prac pedagoga, jeśli jest nieciekawym artystą i vice versa.<br /><br />MZ: Ciekawe w programie londyńskim było to, że oni oczekują momentu przekroczenia. Że zajmują się tym, by sytuację przekraczać.<br /><br />MS: Jedna rzecz stanowi jednak różnicę. Londyn jest rzeczywiście nieprawdopodobnie aktywnym ośrodkiem artystycznym. To, co dzieje się w Polsce jest nieporównywalne. I to już jest poważny problem. Tzn. tam rodzaj przepływu ludzi jest olbrzymi, wszystko jest możliwe. Nie mówię nawet o samym rynku. Zwróćcie uwagę, że rodzime kariery to kariery za granicą. Czy ruch wystawienniczy w Polsce się liczy? Ważne wystawy dzieją się ostatecznie tam.<br /><br />MZ: Choć sytuacja się poprawia, jest coraz lepiej.<br /><br />MS: Tak, to prawda, nasz kraj został wzięty w optykę międzynarodowego rynku sztuki. Dobrze by było, żeby ci ludzie związani ze światowym rynkiem byli zapraszani tutaj, na spotkania ze studentami. Taka inicjatywa musi się zjawić. To jest bardzo ważna przesłanka naszego życia zawodowego.<br /><br />MZ: Poruszaliśmy kiedyś problem reorganizacji przedmiotów teoretycznych na Akademii. Tak, jak dzieje się to na studiach kuratorskich na UJ – opierają się one tylko i wyłącznie na wykładach zapraszanych gości, dotyczących konkretnego problemu, w którym siedzą.<br /><br />MS: Taki rodzaj kalejdoskopowego przeglądu.<br /><br />MZ: Oczekiwalibyśmy reorganizacji teoretycznych przedmiotów na Akademii. Nie wykład prowadzony przez jedną osobę, która będzie próbowała ująć np. historię sztuki lub teorię sztuki syntetycznie, tylko spróbować zorganizować ludzi z zewnątrz, którzy prowadziliby to na zasadzie wybranych problemów, wybranych zagadnień.<br /><br />MS: Zaczyna mi się to układać w jakąś logiczną całość. Należałoby to wpisać w punkty Rady Wydziału, przedstawić to jako inicjatywę studentów. Musiałaby powstać wtedy nowa formuła zajęć. Moglibyście spokojnie przedstawić taką propozycję programową. Myślę, że spotkałoby się to ze sporym zrozumieniem. Trzeba by sporządzić cały program, skierowany do konkretnych ludzi. </span></div><div></div><div></div><div></div><div></div></div>malujesiehttp://www.blogger.com/profile/13663311749301138843noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8950460159879309553.post-35501665147355136982009-03-16T15:22:00.000-07:002009-03-31T23:37:19.215-07:00wizja lokalnaJak pewnie wielu z Was zdążyło zauważyć, ruszyła duża akcja wystawiennicza asystentów Wydziału Malarstwa, zainicjowana przez Dziekana Romana Łaciaka. Seria 15 krótkich, tygodniowych wystaw pod wspólnym tytułem <em>WIZJA LOKALNA</em> ma na celu pokazanie najnowszych prac w jednej przestrzeni galeryjnej, po raz pierwszy dając nam tak dobrą okazję do konfrontacji z bieżącymi działaniami artystycznymi nauczycieli ASP. To, naszym zdaniem, ważny moment zarówno dla środowiska Akademii, jak i szansa dla krakowskiego artworldu na zetknięcie się z dość obszernym zbiorem prac asystentów. Czy mogłoby to oznaczać początek nowego etapu w relacjach Akademia – krakowski świat sztuki?<br /><br />Postanowiliśmy opracować poszczególne pokazy, zbierając materiały fotograficzne i wywiady z twórcami, które systematycznie postaramy się wrzucać na bloga.<br /><br />Zdecydowaliśmy się także (by zakończyć powszechną dezorientację ;)) zaprezentować terminy poszczególnych wystaw, uwzględniając również te, które już się skończyły:<br /><br />I 25.02 – 05.03 MIREK SIKORSKI<br /><br />II 07.03 – 14.03 BOGDAN BACHORCZYK<br /><br />III 16.03 – 23.03 BOGDAN KLECHOWSKI<br /><br />IV 25.03 – 01.04 GRZEGORZ WNĘK<br /><br />V 15.04 – 22.04 BOGUMIŁ KSIĄŻEK<br /><br />VI 24.04 – 02.05 PIOTR KORZENIOWSKI<br /><br />VII 04.05 – 11.05 KINGA NOWAK<br /><br />VIII 13.05 – 20.05 WITOLD STELMACHNIEWICZ<br /><br />IX 22.05 – 29.05 JAKUB NAJBART<br /><br />X 01.06 – 08.06 EDYTA SOBIERAJ<br /><br />XI 10.06 – 18.06 MARTA MAKARCZUK<br /><br />XII 20.06 – 27.06 JOANNA BANEK-CHUDY<br /><br />XIII 29.06 – 06.07 MARTA BRINCKEN-CZECH<br /><br />XIV 08.07 – 15.07 JOANNA ZEMANEK<br /><br />XV 17.07 – 25.07 RAFAŁ BORCZ<br /><br />Wystawy prezentowane są w <strong>Galerii Grodzka 42</strong>. Wernisaże odbywają się o godz. 19.malujesiehttp://www.blogger.com/profile/13663311749301138843noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8950460159879309553.post-5034239439639436632009-03-14T05:17:00.000-07:002009-03-14T06:05:47.769-07:00krótka historia grupy ładnie<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDrUwC8LT8FtwOAgvsaZdTh65h9hUrd34FaEk7ruHiof7149uIEx5D4bttBUwXLfA5PqNSHLbiVS0EmxwBdwkO7eB8bPO7vmXYpAN2dkX7ET2JdZo-m4HHalsVYin9cbl1aPSUf21DyiA/s1600-h/Kr%C3%B3tka+Historia+Grupy+%C5%81adnie.jpg"><span style="font-family:verdana;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5313017821865670850" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 217px; CURSOR: hand; HEIGHT: 320px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDrUwC8LT8FtwOAgvsaZdTh65h9hUrd34FaEk7ruHiof7149uIEx5D4bttBUwXLfA5PqNSHLbiVS0EmxwBdwkO7eB8bPO7vmXYpAN2dkX7ET2JdZo-m4HHalsVYin9cbl1aPSUf21DyiA/s320/Kr%C3%B3tka+Historia+Grupy+%C5%81adnie.jpg" border="0" /></span></a><span style="font-family:verdana;"><strong>Michał Zawada</strong><br /><br /></span><p><span style="font-family:verdana;">Raz po raz, przy rozmaitych okolicznościach, w rozmowach na temat bieżących studenckich wystaw, pokazów semestralnych, w ogólnych konstatacjach na temat krakowskiej Akademii, pada znane już chyba większości studentów, mniej lub bardziej uzasadnione, stwierdzenie: „trąci ładnizmem”. Ładnizm podmienić można, w zależności od kontekstu, Sasnalem, Maciejowskim lub Bujnowskim (lub, nieco ogólniej, „popbanalizmem” z dodaniem podkreślających epigonizm przedrostków post- czy neo-). Wynurzyć się może owo zdanie spomiędzy garści innych skojarzeń, ale w wielu wypadkach stanowi dla komentatora rodzaj wytrychu, który rozpoczyna lub efektownie kończy dyskusję na temat prac. </span></p><p><span style="font-family:verdana;">Skojarzenie – zdawałoby się, naturalne. Nic prostszego, niż związać delikwenta z nazwiskami malarzy tak silnie kojarzonych z krakowskim środowiskiem – szczególnie, gdy zajść może zbieżność pracowni. Milcząco zakłada się więc, że skoro Sasnal uczelnię krakowską kończył, wiele się tu o nim mówi, a twórczość jego i działalność dobrze się zna. Gdy weźmie się jeszcze pod uwagę, co oczywiste, błyskotliwy sukces na światowym rynku, wszystkie klocki tej układanki zaczynają do siebie niebezpiecznie dobrze pasować.</span></p><p><span style="font-family:verdana;">Chcąc nie chcąc, do krakowskiej Akademii od dłuższego już czasu, ujawniając się czasem ze wzmożoną siłą, przylgnęła etykietka epigonizmu względem trójcy „klasyków”. Jeśli ktoś bliżej zapoznał się z tekstem Adama Mazura o nad-nadrealizmie [http://obieg.pl/recenzje/5803], będzie mógł dołożyć jeszcze kilka nazwisk z nurtu mającego dominować obecną dyskusję nad sztuką polską i tym samym stworzyć bezpieczną „ikonosferę” pomocną w określaniu studenckich postaw.</span></p><p><span style="font-family:verdana;">Co jednak, gdy skonfrontuje się te bezpieczne i, zdawać by się mogło, całkowicie naturalne skojarzenia z proponowaną przez uczniów ASP rzeczywistością? Co jeśli wypracowane kryterium nie do końca jest w stanie scharakteryzować to, co przeglądy prac naprawdę ujawniają? Co jeśli Grupa Ładnie w ogóle nie zajmuje, jeśli kiedykolwiek w ogóle zajmowała, tak nobliwego miejsca na ASP?</span></p><p><span style="font-family:verdana;">Do zadania tych pytań nadarzyła się, jak sądzę, dość szczególna okazja. Kilka tygodni temu ukazała się pierwsza obszerna monografia Grupy Ładnie, stając się dla krakowskiego środowiska artystycznego, z wielu względów, niemałym wydarzeniem. Tym bardziej zastanawiające, że podczas prezentacji książki w Bunkrze Sztuki, przedstawicieli Wydziału Malarstwa, a więc, jak można by sądzić, tych najbardziej zainteresowanych, policzyć mogłem na palcach jednej ręki. Czy to strach przed akademickim dyskursem, który nieodparcie nasunąć się musiał przy konfrontacji z tytułem publikacji: Krótka historia Grupy Ładnie?</span></p><p><span style="font-family:verdana;">Być może. Książka ta jednak okazuje się być zjawiskiem silnie prowokującym do dyskusji – także, jak się zdaje, środowisko ASP. Nieobecność przedstawicieli Akademii w gronie zaproszonych do dyskusji zdaje się być jednym z licznych powodów. Debata nad ładnizmem wyraźnie zdystansowała się od świata akademickiego, ale również od wielu równoległych zdarzeń, które tekst książki często zdaje się przemilczać.</span></p><p><span style="font-family:verdana;">Stajemy wobec zjawiska osobliwego: wobec książki, która ma – poprzez dyskurs historyczny – zdemitologizować mityczną grupę, samemu nie stroniąc od zabiegów mitologizacji. Redaktorski tandem Ewy Małgorzaty Tatar oraz Domnika Kuryłka przekuje nas już na samym początku, że lektura pozwolić ma na osadzenie wielostronnych działań Ładnistów w szerokim kontekście kultury lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Natychmiast paść może jednak zarzut o rzucającą się w oczy stronniczość i subiektywizm. Odpowiadają oni zawczasu: <em>Nie staramy się jednak tego w żaden sposób ukrywać. Mamy jednak wrażenie, że wydobyte przez nas w rozmowach historie mówione, w odróżnieniu od pisanych, syntetycznych opracowań dotyczących Grupy Ładnie, przyczynią się do skomplikowania jej wizerunku a tym samym zwrócenia uwagi na plątaninę kontekstów, w ramach których funkcjonowała.</em> (s. 13-14). Plątanina kontekstów uwypuklona zostaje przez samą warstwę formalną książki, nazwaną przez autorów rodzajem strefy performatywnej. Tekstom towarzyszy ogromna liczba (czarno-białych) ilustracji, będących zarówno reprodukcjami prac, komiksami, jak i fotografiami z akcji i spotkań członków grupy, pozwalając książce stać się takze rodzajem wizualnego archiwum Ładnie. </span></p><p><span style="font-family:verdana;">Centrum stanowi studium historyczne Magdaleny Drągowskiej, będące rozwinięciem jej pracy magisterskiej pisanej w latach 2003-5. To próba systematycznego uporządkowania faktów, zebrania poszczególnych związanych z Grupą akcji oraz prześledzenie losów poszczególnych bohaterów aż do momentu rozpadu. Po tym syntetycznym wprowadzeniu dostajemy sporą dawkę „źródeł” – a więc dokumentacje działań, imprez, przedruki czasopisma „We wtorek”, ale również kluczowe dla dyskusji nad Grupą teksty krytyczne i historyczno-artystyczne. Kolaż ten umożliwia choćby częściową rekonstrukcję klimatu, jaki Grupa Ładnie wytworzyła, dając przegląd najważniejszych akcji ładnistów oraz reakcji polskiego środowiska kulturalnego – od pierwszych knajpianych imprez po dojrzały dyskurs, którym usiłowano je ujmować. Jednak najobszerniejszą – i jak dla mnie najciekawszą – część książki stanowią Subiektywne historie Grupy Ładnie – zbiór wywiadów z kluczowymi postaciami polskiej sceny artystycznej i krytycznej w latach 90. i na początku XXI wieku. Obok Rafała Bujnowskiego, Marka Firka, Marcina Maciejowskiego oraz Wilhelma Sasnala znalazły się przeprowadzone przez Dominika Kuryłka rozmowy z najważniejszymi galerzystami, kuratorami, historykami sztuki, jak i ludźmi, którzy po prostu znaleźli się obok opisywanych wydarzeń. To właśnie w spotkaniu z prywatnymi, jednostkowymi wersjami tej historii otrzymujemy najpełniejszy kontekst tworzącego się po ’89 roku artworldu. W tym miejscu książka oddala się od samej Grupy Ładnie i kieruje w stronę szerszej refleksji nad obrazem sztuki lat 90., powolnymi procesami dostosowywania się do wymogów zachodniego rynku, kreowaniem współczesnej krytyki, problemem polskiej tożsamości artystycznej i jej stosunku do realiów społecznych i politycznych PRLu. Spotykamy się zarówno z realnymi trudnościami, jakie towarzyszyły budowaniu nowej rzeczywistości, jak i niebezpieczeństwami nowego porządku (szczególnie polecam wywiady z Andrzejem Przywarą, Andrzejem Szczerskim i Grzegorzem Sztwiertnią). Widziane z perspektywy dekady wydarzenia nabierają specyficznego charakteru i w zasadniczy sposób odnosić się muszą do bieżącego obrazu świata sztuki. Rodzi się więc natychmiast pytanie o swoiste „dziedzictwo” tego okresu, a także o to, ile ekstatyczny okres przełomu jest w stanie oferować młodym artystom stykającym się z diametralnie odmienną kondycją środowiska.</span></p><p><span style="font-family:verdana;">Krakowska Akademia zyskuje między wierszami tych historii specyficzny status negatywnego punktu odniesienia – zjawiska, od którego należy się odbić, wobec którego powinno się zdefiniować własną drogę. Choćby dlatego, jak sądzę, warta jest uwagi ludzi związanych z ASP. Pokazuje historie indywidualnych twórców, ich działań w grupie, ich zabawę i sztukę, dojrzewanie i stosunek do świeżego rynku, który wreszcie gotów jest ich przyjąć. Przedstawia bez wątpienia kluczowy moment dla tworzenia się współczesnego oblicza polskiej sztuki (a malarstwa w szczególności). Pytanie tylko: czy jest to obraz rzetelny, całościowy? Czy miał taki być? Czy tego typu kategorie są przy opisie tak świeżego zjawiska w ogóle możliwe? I na koniec: czy mitologia Grupy Ładnie staje się bezpowrotnie zamkniętym rozdziałem, czy - wręcz przeciwnie - staje się źródłem naszej współczesnej kultury, będąc znaczącym punktem oparcia czy inspiracji dla studenckich działań?<br /></span></p><p><span style="font-family:verdana;">***</span></p><p><span style="font-family:verdana;">Magdalena Drągowska, Dominik Kuryłek, Ewa Małgorzata Tatar</span></p><p><em><span style="font-family:verdana;">Krótka historia Grupy Ładnie</span></em></p><p><span style="font-family:verdana;">Korporacja ha!art</span></p><p><span style="font-family:verdana;">Kraków 2008</span></p><p><span style="font-family:verdana;">[proj. okładki Wojtek Doroszuk]</span></p>malujesiehttp://www.blogger.com/profile/13663311749301138843noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-8950460159879309553.post-1967316511103101072009-02-17T13:56:00.000-08:002009-02-19T07:58:46.662-08:00Londyn, Central Saint Martins College of Art and Design<div align="left"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNRQynB1dPSqCjgqSF9I4IOOGLWCztE7ToiPt0OhkcSGGAD5HQzRtBL_pWK9vTsslTLgZdzuxQ-wlbpOwaamMKjK5hvm_SyiNdYWwH1KlNytG8MUlUmFbmkiNqOMl2whoc1rcKELIjEcs/s1600-h/mapka+UAL.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5304534451999886722" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 213px; CURSOR: hand; HEIGHT: 320px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNRQynB1dPSqCjgqSF9I4IOOGLWCztE7ToiPt0OhkcSGGAD5HQzRtBL_pWK9vTsslTLgZdzuxQ-wlbpOwaamMKjK5hvm_SyiNdYWwH1KlNytG8MUlUmFbmkiNqOMl2whoc1rcKELIjEcs/s320/mapka+UAL.jpg" border="0" /></a> <div align="left"><strong><span style="font-family:verdana;">Kinga Nowak</span></strong><br /><span style="font-family:verdana;"></span><br /><span style="font-family:verdana;">Wobec potrzeby dyskusji o programie i strukturze Akademii, oraz jej roli w dzisiejszych realiach i współczesnym świecie sztuki przedstawiam tekst o Central Saint Martins College of Art and Design. Miałam okazję przyglądać się przez ostatnie kilka miesięcy funkcjonowaniu University of the Arts London (pod tym szyldem funkcjonuje 6 szkół, m. in. Central Saint Martins College of Art and Design) i starałam się prześledzić dość skomplikowaną strukturę tego uniwersytetu. Niewątpliwie program tej szkoły zrobił na mnie wrażenie.<br /><br />Przede wszystkim szkoła jest rodzajem pomostu pomiędzy nauką, studiami a pracą. To tyczy się wszystkich kierunków – od tych najbardziej użytkowych po ściśle artystyczne. Jej zadaniem jest umożliwienie studentom szybkiego i sprawnego wejścia w życie zawodowe (tym bardziej, że wiele osób kończy studia po dyplomie licencjackim). Istnieje więc bardzo silne wsparcie zawodowe dla studentów. Jest organizacja ECCA (Enterprise Center for the Creative Arts), która pomaga w staraniu się o granty na projekty, jest bazą kontaktów i oferuje doradztwo prawne. Ta organizacja w każdym trymestrze organizuje Enterprise Week, na którym studenci mogą się dowiedzieć jak funkcjonuje rynek w którym chcieliby pracować: sztuki, reklamy, mody, grafiki, mediów, jak znaleźć pracę w zawodzie i z czym łączy się taka praca, jak powinno być skonstruowane portfolio. Na konferencje zapraszane są osoby, które dzielą się swoim doświadczeniem, często są to byli studenci, są to też profesjonaliści z różnych dziedzin, działający na rynku od lat. Na takich spotkaniach można dowiedzieć się na przykład jak zaplanować zbiorową wystawę (wynajęcie przestrzeni galeryjnej, kuratorowanie wystawy, PR), jak pracować jako artysta sztuk wizualnych (spotkanie z artystami i pracownikami wiodących galerii), jak budować sieć kontaktów i mówić o swojej pracy, jak wyceniać i sprzedawać swoją kreatywną pracę. Oprócz tego można skorzystać z technicznych wskazówek i nauczyć się np. zbudować prostą stronę internetową, zabezpieczać i dzielić się materiałami zdjęciowymi online. Dla osób zainteresowanych projektowaniem są spotkania z grafikami i osobami zatrudniającymi freelancerów. Można się też dowiedzieć jak zdobyć granty na rozpoczęcie własnej działalności - gdzie ich szukać, w jaki sposób wypełniać, czy jak stworzyć swoją markę. Wydawany jest przewodnik po roku dyplomowym, w którym można znaleźć rady, jak stawiać pierwsze kroki jako samodzielny artysta, oraz szukać pracy w dziedzinach powiązanych ze sztuką. Są tam podane przydatne adresy i strony internetowe organizacji wspomagających artystów (granty, stypendia itp.). Istnieje również agencja pracy, gdzie firmy składają swoje oferty skierowane zarówno do studentów, jak i do absolwentów. Tam można też znaleźć informacje dotyczące praktyk. Jest Innovation Center – miejsce gdzie można zgłaszać innowacyjne, niekonwencjonalne pomysły i rozwiązania, które mogą być wykorzystane w innych dziedzinach. Od początku studiów duży nacisk położony jest na pracę zespołową i działanie również poza uczelnią, ze względu na znaczenie siatki znajomości, którą buduje się już podczas studiów.<br /><br />Jednocześnie szkoła stawia sobie za zadanie stworzyć artystów, którzy będą brali czynny udział w życiu artystycznym i w świecie sztuki. Musi więc wyposażyć swoich studentów w narzędzia, dzięki którym będą mogli oni zrozumieć i poruszać się po sztuce współczesnej po to, by stali się wpływową jej częścią. W związku z tym szkoła na bieżąco rekonstruuje swoją strukturę, tak, aby była ona dopasowana do aktualnych potrzeb. Podczas studiów, jest okazja, aby zapoznać się z pracą wielu artystów, są organizowane spotkania, wykłady ludzi związanych z rynkiem sztuki, kuratorami, krytykami, właścicielami galerii, dyrektorami muzeów. Studenci muszą znać kulisy. </span></div><div align="center"><br /></div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5304536782854284082" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMkTys67_WVXvXP7wZvU2Q7IXCaoq1QRonN6Rmmjxev0NOh1TjWHTxQF_6g9LxM799iD0yQbpEOrKOEIyA25RBjvtObA64LxNV2Xf6fECp4g55X2vpgpnV5nXlqJ_nvr7QAEDZiO-XcAM/s320/;-).JPG" border="0" /> <span style="font-family:verdana;"><br /></span><span style="font-family:verdana;"><br />Według moich obserwacji w kształceniu nacisk jest położony przede wszystkim na:<br /></span><span style="font-family:verdana;"><strong>kreatywność<br />samodzielność (własny program)<br />umiejętność zorganizowania własnej pracy<br />eksperymentalne podejście do sztuki i łączenie dyscyplin<br />umiejętność krytycznej oceny swojej pracy<br />umiejętność świadomego określenia swojego miejsca w sztuce współczesnej<br />umiejętność analizy aktualnej sytuacji sztuki, krytyczne podejście do sztuki<br />pracę zespołową<br />przedsiębiorczość<br /></strong><br />Podczas przeglądów studenci rozliczani są z własnego programu. Studenci ostatniego roku sami organizują końcową wystawę, wernisaż, a także wydają zbiorowy katalog (sami szukają sponsorów), dzielą się zadaniami – sponsorzy, promocja wystawy (media), projekt katalogu, organizacja wernisażu. Do komisji dyplomowych zapraszani są artyści spoza szkoły, praca pisemna jest oceniana przez tutora i dyrektora kursu, nie jest odczytywana publicznie, ale dostępna jest pod pracami. Na stronie internetowej szkoły można znaleźć informacje o sukcesach absolwentów (udział w ważnych wystawach, stypendia, nagrody). W materiałach promocyjnych szkoły jest bardzo dużo wywiadów ze studentami o ich studiach, planach, doświadczeniach, są wywiady z absolwentami, o tym jak wygląda życie po studiach, na co warto zwrócić uwagę studiując, co będzie przydatne w późniejszej pracy.<br /><br />Poniżej zamieszczam fragmenty programu CSM. Uważam, że program ten bardzo trafnie określa problemy, jakich dotyka współczesna sztuka i z jakimi mierzą się dziś artyści. Zwróćcie uwagę, na strukturę szkoły, nie ma wydziałów, są ścieżki 2D, 3D i 4D, odpowiadające zainteresowaniom. Każda ze ścieżek podzielona jest na 3 etapy, czyli kolejne 3 lata studiów. Jak wynika z programu, studenci są niejako „programowo” zachęcani do podważania i kwestionowania, do dyskutowania i do samodzielnego ustanawiania ram programu, dzieła sztuki i decydowania o swojej drodze twórczej. </span><span style="font-family:verdana;"><br /><br /><br /><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5304536561588611202" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikGooJ4ix4gmdk8EH4xIpuwOltL9Px6daLLyp78MJlnmbLjUH_uDaTanNiVT4Hxeo5MwUdjteB6klfYoxV06z-hZXbKn3HuumStCzG0f9Fyr9N7jzP4wPhX4s7Bko1xCM5yH3tIDNai4k/s320/Dyplomy+z+fotografii.JPG" border="0" /><br /><strong>PROGRAM CSM Fine Arts</strong> (fragmenty)<br />tłum. Magnezja<br /><br />Dla wyjaśnienia: studia są 2-stopniowe, studia licencjackie (3 lata), studia magisterskie (2 lata). Licencjat poprzedza rok lub dwa lata tzw. Fundamentu (w tym czasie można się zorientować w swoich zainteresowaniach i przygotować teczkę).<br /><br />Profil kandydata<br />Poszukujemy kandydatów, którzy są gotowi kwestionować utarte postawy i dokonywać krytycznej oceny a ponadto odznaczają się potencjałem rozwoju jako nowatorscy artyści.<br />(...)<br /><br />Studia licencjackie<br />Treści programowe<br />W kraju i za granicą nasz program studiów cieszy się opinią awangardowego, jeśli chodzi o działania i koncepcje w zakresie sztuk wizualnych. Program daje możliwości i zapewnia elastyczne podejście do sztuki, odpowiadające współczesnemu środowisku kulturalnemu i społecznemu, które ulega szybkim przemianom. Zachęcamy studentów do własnych poszukiwań i dociekań prowadzonych za pośrednictwem takich dyscyplin, jak rysunek, malarstwo, druk, obraz fotograficzny, rzeźba, performance, film, wideo i media cyfrowe. W celu realizowania własnych pomysłów i zainteresowań studenci specjalizują się w określonej technice lub realizują prace w różnych technikach należących do wybranego zakresu. Program jest praktyczny i ma na celu rozwijanie potencjału studentów poprzez zgłębianie technik odpowiadających ich koncepcjom.<br /><br />Struktura programu studiów<br />Naczelną zasadą studiów jest promowanie nowatorstwa koncepcyjnego, formalnego i technicznego w ramach krytycznego, uświadomionego kontekstu. Studenci uczą się, tworząc dzieła sztuki i weryfikując koncepcje w drodze dyskusji w podgrupach na danym roku, podczas konwersatoriów, seminariów i warsztatów, pod opieką i ze wsparciem szerokiego grona pedagogów posiadających bogate doświadczenie i wiedzę praktyczną oraz krytyczną.<br />Dynamiczny program, obejmujący teorię, wykłady i seminaria, stanowi uzupełnienie i poszerzenie ćwiczeń warsztatowych i zapewnia kontekst krytyczny dla rozwoju pracy studentów. (...) Zachęcamy studentów poszczególnych specjalności do dialogu i dzielenia się spostrzeżeniami, tak w ramach grup konwersatoryjnych, jak i na szerszym forum studenckim. Program warsztatowy obejmuje analizy krytyczne, projekty i prezentacje i jest realizowany pod kierownictwem czołowych artystów i teoretyków sztuki. Studenci mają również stały dostęp do literatury specjalistycznej oraz wsparcia technicznego.<br /><br />Opis ścieżki kształcenia<br />Oferujemy trzy ścieżki kształcenia:<br /><br />• 2D: Rysunek, malarstwo, druk, obraz fotograficzny, obrazowanie cyfrowe, instalacja<br />Ścieżka kształcenia 2D skupia się na malarstwie, fotografii, rysunku, grafice warsztatowej i tworzeniu obrazów cyfrowych oraz na związkach między tymi technikami, z uwzględnieniem odpowiednich kwestii praktycznych, koncepcyjnych, historycznych i teoretycznych. Studenci zajmują się badaniem i analizowaniem statusu obrazu nieruchomego i sposobów przedstawienia we współczesnym kontekście.<br /><br />• 3D: Rzeźba, instalacja<br />Ścieżka kształcenia 3D propaguje stosowanie różnorodnych metod, wykorzystujących możliwości tworzenia treści empirycznej, jakie dają obiekt, materiał, przestrzeń i kontekst. Studenci uzyskują podstawy technik i procesów, a także poznają ramy krytyczne i refleksyjne, które umożliwiają im badanie i rozwój poprzez wykorzystywanie pełnej gamy możliwości twórczych, od rzeźby i instalacji po podejście dokonujące i dokumentalne.<br /><br />• 4D: Performance, film, wideo, media cyfrowe, instalacja.<br />Strukturę ścieżki kształcenia 4D określa wspólna otwarta przestrzeń studia, która ma generować dynamikę sprzyjającą współpracy i interakcji. Kładziemy nacisk na eksperymentowanie, krytyczne i refleksyjne zaangażowanie w materiał filmowy, wideo, dźwiękowy, instalacyjny i performance w odniesieniu do archiwizacji, architektury, otoczenia, zdarzenia, przestrzeni, działań kuratorskich i nieprzewidzianych zdarzeń.<br /><br />Ścieżki kształcenia są dostosowane do konkretnych środków i wspomagają działania studentów specjalizujących się w określonych dziedzinach, wszyscy studenci mają jednak możliwość uzyskania dostępu do warsztatu dla potrzeb realizacji pracy studyjnej. Studenci poznają program określonej ścieżki kształcenia, zachęcamy ich jednak również do współpracy, dzielenia się pomysłami z osobami realizującymi inne ścieżki i korzystania z możliwości współpracy ze studentami poznającymi inne dziedziny twórczości. </span><span style="font-family:verdana;"><br /><br /><br /><br /><br />Etap 1<br />Wprowadzenie:<br />Pierwszy etap to ogólne wprowadzenie do twórczości artystycznej z perspektywy wybranej ścieżki kształcenia. Po określeniu podstawowego obszaru umiejętności student powinien wypracować własny sposób twórczego działania w drodze określonej specjalizacji lub poprzez wypróbowywanie zróżnicowanych technik. W ostatnim semestrze zakres pracy studenta zostanie poszerzony o projekt zewnętrzny, który wymaga udziału w realizacji poza środowiskiem uczelni.<br /><br />Etap 2<br />Rozwój:<br />To decydujący okres rozwoju, w którym student zaczyna brać na siebie coraz większą odpowiedzialność za niezależną, samodzielną twórczość. Powinien również wypracować własny system tworzenia i krytycznej oceny swoich prac. Na tym etapie student ma także obowiązek przeanalizować swoją pracę w kontekście pracy innych i rozwijać umiejętności współpracy w ramach grupowego projektu kuratorskiego.<br /><br />Etap 3<br />Utrwalenie:<br />Okres utrwalenia wiadomości polega na zebraniu tego, czego studenci nauczyli się od początku studiów. Na tym etapie kładziemy nacisk na ponoszenie osobistej odpowiedzialności za prowadzenie własnej działalności, co ma przygotować studentów do prowadzenia profesjonalnej działalności artystycznej. Studenci ustalają, opracowują i realizują program pracy własnego pomysłu.<br />(...)<br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5304537012379625666" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBewEEtkJB8zL7Nfy4PWf0R_9vcWyssndcviRfzUAGSwI651pt0A7YQxAsQFAT-RkfFf3mfZBOiv35iDlFuZSokpWl6UHCooss5qNMJDD7hzVJ6vlAruHc0mWhxV5pv5Bc5bsFtnQ71uA/s320/Dyplomy+z+projektowania.JPG" border="0" /><br />Studia magisterskie<br />Treści programowe<br />Studia polegają na badaniu i propagowaniu współczesnej twórczości artystycznej. Celem studiów jest określanie i kwestionowanie granic sztuki.<br />Angażujemy się w generowanie współoddziaływania koncepcji, procesu i realizacji oraz w tworzenie warunków dla studentów o potencjalnie odmiennych zainteresowaniach, wykształceniu i ambicjach. Poszukujemy zaangażowanych, ambitnych artystów praktyków o zróżnicowanym doświadczeniu, zainteresowanych rozwijaniem krytycznej twórczości artystycznej w celu wykorzystania jej w budowaniu dalszej kariery międzynarodowej.<br /><br />Prace studyjne (...) są badane i urealniane w drodze dyskursu krytycznego prowadzonego w ramach grup seminaryjnych, grupowych dyskusji krytycznych, indywidualnych konwersatoriów i programu ram krytycznych, obejmującego wykłady i seminaria. Teoria krytyczna nie jest stosowana odrębnie, ale traktowana jako dynamiczny, integralny aspekt twórczości – jesteśmy oddani podejściu umieszczania teorii w jądrze twórczości artystycznej.(...)<br />W trakcie nauki studenci są motywowani do osiągania wysokiego poziomu twórczości i uzyskania świadomości aktualności dostępnej sztuce międzynarodowej. Celem studiów jest, aby absolwenci mogli się poszczycić rozwiniętą, refleksyjną i bardzo profesjonalną twórczością. (...) Pragniemy wykorzystywać interakcje grupowe jako strategię nauczania i uczenia się przy udziale wykwalifikowanych pracowników akademickich i technicznych. </span><span style="font-family:verdana;"><br /><div align="center"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5304537385839530546" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgpAgtoiuijPg3iLFfoRBRiRSxs05LTn9V23x0WDFbfFryRUB-BGYIAHaB1mdol08lmQjrxyhddXzgKBVyK5Jmn-2Ir8Dg1OWI7Yy3f2RjeEVsSN41yDue0uJ29vOQwYV1FuFI5R7Dcuk/s320/Archiwum+Stanleya+Kubricka.JPG" border="0" /> Archiwum Stanleya Kubricka<br /></div><div align="left"><br />Struktura programu studiów<br />Podstawą ścieżki rozwoju każdego studenta jest propozycja przebiegu studiów, czyli streszczenie, które określa indywidualny program pracy studenta do momentu uzyskania stopnia magistra. Propozycja przebiegu studiów ma być stale rewidowana i opracowywana w miarę uczęszczania na kolejne zajęcia. Rozwijaniu umiejętności badawczych i twórczości studenta będą sprzyjać konwersatoria, warsztaty, seminaria i prezentacje. Program ram krytycznych, obejmujący wykłady i seminaria, to centralny, stały element programu kształcenia, którego rezultatem jest przedstawienie pracy badawczej.<br /><br />Celem programu jest przyjęcie samej twórczości artystycznej za klucz do związku sztuki i teorii oraz badanie, jakie rodzaje wiedzy uzyskujemy w drodze realizowania twórczości artystycznej.<br /><br />Początkowe seminaria badawcze i rozwoju artystycznego mają na celu uświadomienie młodym studentom ważnych aspektów twórczości i zachęcenie ich do podważania koncepcji krytyki artystycznej i metod badawczych. W zajęciach biorą udział współcześni artyści i osoby zawodowo związane ze sztuką, analizując i propagując koncepcje obecne w świecie sztuki i na rynku sztuki. </span></div><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5304537634206864610" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFpOfnDPHsekoA2gzc_6qfqt08bnKGIpNj8pI9ez3UbXgnAOmO0ZkBiYqdlp4pKPnfh9GwwAN3HQ2cvBBbryrCrItO0CVvoRJEpfpEfTqBbeIeHu-fUp4MggCtBzQVCW3y19wCp_kh9DI/s320/%C4%86wiczenia+z+reklamy.JPG" border="0" /> <div align="center"><span style="font-family:verdana;">Ćwiczenia z reklamy<br /></div></span><span style="font-family:verdana;"></span><br /><div align="left"><span style="font-family:verdana;">Zainteresowanych pełnym programem zachęcam do odwiedzenia strony </span><a href="http://www.csm.arts.co.uk/"><span style="font-family:verdana;">www.csm.arts.ac.uk</span></a></div></div>malujesiehttp://www.blogger.com/profile/13663311749301138843noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8950460159879309553.post-65903256685197977252009-02-12T11:35:00.000-08:002009-02-12T12:09:58.441-08:00Michał Korchowiec - "Auto..."<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyL9cY49YlDSWmZ6p1M05x63xuYEgcUST0glzDseFaYOzQXeI7SQy_Qb27pfyGo5dElTpzjncm0PZEVL7qLO-p4Kw9De7MH6vAJvdQjmQJNpvMycThgvCh7-kdhzAW8ucdWVkk8OGDrHc/s1600-h/korchhhhh.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5302003363863135394" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyL9cY49YlDSWmZ6p1M05x63xuYEgcUST0glzDseFaYOzQXeI7SQy_Qb27pfyGo5dElTpzjncm0PZEVL7qLO-p4Kw9De7MH6vAJvdQjmQJNpvMycThgvCh7-kdhzAW8ucdWVkk8OGDrHc/s320/korchhhhh.JPG" border="0" /></a> <div>13.02.2009 odbędzie się w galerii Nova (ul. Kochanowskiego 10) wystawa Michała Korchowca, studenta III roku z malarskiej pracowni A. Bednarczyka oraz interdyscyplinarnej Z. Sałaja i G. Sztwiertni.<br /></div><div>Zamieszczamy kilka fotografii oraz przygotowany przez Piotra Sikorę, towarzyszący ekspozycji tekst.</div><div></div><br /><div>Wystawa potrwa do 20.03. Zapraszamy.</div><div></div><div></div><br /><br /><div>***</div><div></div><br /><div>"AUTO-..." 2009-02-13 - 2009-03-20<br />MICHAŁ KORCHOWIEC<br /><br />„AUTO-…”<br /><br />„Tego dnia nasi rodzice się rozstali”. Słowa wprowadzające nas w wystawę są jak wstęp do opowieści; intrygują, skupiają naszą uwagę, kryjąc wiele możliwości kontynuacji. Wypowiedź wywołuje intymny nastrój i kieruje nas na uniwersalną płaszczyznę relacji rodzinnych. Początkowi narracji towarzyszy film przedstawiający idylliczny obraz dwojga młodych ludzi na plaży. Rozbryzgujące się na skałach fale, atmosfera beztroski wyraźnie kontrastują z inaugurującym wystawę zdaniem. Autor, beznamiętnie rozbijając obowiązujący w naszej kulturze wzorzec rodziny, zaczyna swoją opowieść...<br />Michał Korchowiec jest studentem 3 roku malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Wystawę w Art Agendzie Nova tworzy zamknięty cykl prac, będący efektem studiów w pracowni Grzegorza Sztwiertni i Zbigniewa Sałaja. Jest ona nie narzucającą się opowieścią, przedstawioną za pomocą sugestywnych słów i obrazów. Całość tworzy składną a zarazem niejednoznaczną wypowiedź artysty, obfitą w rozmaite poszlaki i wątki. Idąc za ich autorem, stajemy przed możliwością dowolnej interpretacji przedstawień - scen z życia rodziny.<br />Rozpoczętą w pierwszym pomieszczeniu narrację kontynuują filmy wyświetlane na mieszczących się w sali po prawej stronie telewizorach. Instalacja stworzona z domowych mebli, dywaników i bibelotów pieczołowicie umieszczonych na szczycie odbiornika, prowokuje skojarzenia ze swojskimi salonikami, meblościanką i sztucznymi kwiatami w wazoniku z grubego szkła. Centrum tej przestrzeni stanowi ekran przed którym rytualnie zasiada familia. W tym wypadku przedstawiony w nim obraz nie śledzi perypetii serialowych bohaterów i lukrowych historyjek z komedii romantycznych. Idealizowanej rzeczywistości przeciwstawione są urywki z życia rodziny. Nie stanowią one konkretnej opowieści, ale tworzą wrażenie domowego rumoru, przywołując na myśl nasze zupełnie subiektywne doświadczenia. Przedświąteczna krzątanina, duszne spotkanie rodzinne, niezrozumiałe opowieści dziadka. Artysta nie próbuje sugerować nam jak czytać mamy przedstawioną instalację, zachowuje pozornie ambiwalentny stosunek oddając głos naszym wspomnieniom, impresjom i skojarzeniom.<br />Oczywistą wskazówką jest natomiast praca „Prezent od ojca” którą oglądamy w ostatniej sali. Powiewające obrazki przestawiają złamany palec - tytułowy prezent. Pomimo niepokojących i nieprzyjemnych skojarzeń, ulega on nieco ironicznej estetyzacji. Zdjęcia możemy potraktować jako komentarz wyczuwalnego napięcia, które zobrazowane zostało w pojawiających się na ekranach telewizorów scenach. Mogą być one również odpowiedzią na pytanie rodzące się w nas przy wejściu do galerii. Dlaczego radosna zabawa rodzeństwa na tle morza zestawiona jest z pozbawionym emocji oświadczeniem o końcu rodziny?<br />Prezentowane w galerii prace tworzą intymną historię rodzinną, wypowiedzianą spokojnym, ściszonym głosem, w którym nie brak jednak melancholii i tłumionych żali. Tytuł wystawy, urwane w połowie, niedokończone słowo o przedrostku „auto-” sugeruje nie tylko charakter wyznaniowy prac, lecz także uniwersalność przekazywanych w nich treści – obrazów, które także my pamiętamy, emocji, które odczuliśmy. Oglądając je, zmuszeni jesteśmy do przypomnienia sobie własnej historii, a wypowiedź artysty znienacka staje się naszą auto-opowieścią.</div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5302004281490290482" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 200px; CURSOR: hand; HEIGHT: 70px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPJQ8V4E0s4RPVzJjbZTmcff8as-rAt2pjfNuOVEK2en1doP7xAHtlSq-hD_4x-uSLkhfdwj5qL_gCOkavr4ELHOHn7heHsWI2sVFWUSk7mAhdiv_WNu1d6XbgBWMzB7gdauNpg163J_w/s200/IMGP0782.JPG" border="0" /> <img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5302004408102183794" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 200px; CURSOR: hand; HEIGHT: 145px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4oUi8vzMAxZ_M22y38AA4N7lPVGDwz6_iBCPgEZNKYJpAF6OuwOToM3CwtSEgiSGJWLLcKpXGmgy461dQ9bvzyxc8IDn-tAADFTrkUgpnxkmKey7_dObcEoz1XT2A4mtlk3AxQwQ9Olo/s200/P1050274km.jpg" border="0" /> <img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5302004537228093122" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 200px; CURSOR: hand; HEIGHT: 146px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjliiT1TDOOgjwEltmIyLOOZccBRdHEpW2lpKAYHjzFYAuzP4ASPakozQQt7_QT5ZdAjLBLUE8M6ReflsLmNXBVgFC-KKklErtqUaoiYG7Y2PGFPXa6tksN8ySbSyYnP9DIDcpm8BQM9zg/s200/P1050274m.JPG" border="0" /> <div></div><div></div>malujesiehttp://www.blogger.com/profile/13663311749301138843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8950460159879309553.post-91852955996420325842009-02-09T13:23:00.000-08:002009-02-12T06:26:15.121-08:00wystawa semestralna<div align="center"><br /></div><p><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAzibLHMxk0fdITZctqy4IHgSZlnUfje3FJOtF_CjOaw79D7GyptzZu-M1OF29-PM-K5fV2u3H6LYaJLcrdegye_Jdg9ojYtLvwLVTX0dw7I-ESbS7kDPRHeRLMPHMXgkZeFQfcb67T5A/s1600-h/037a%5Bm%5D.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300914927003406114" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 320px; cursor: pointer; height: 214px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAzibLHMxk0fdITZctqy4IHgSZlnUfje3FJOtF_CjOaw79D7GyptzZu-M1OF29-PM-K5fV2u3H6LYaJLcrdegye_Jdg9ojYtLvwLVTX0dw7I-ESbS7kDPRHeRLMPHMXgkZeFQfcb67T5A/s320/037a%5Bm%5D.jpg" border="0" /></a><br /><span style="font-family:verdana;"><br />Uznaliśmy, że wystawa semestralna to dobry punkt wyjścia – choć przegląd jest teoretycznie zamknięty dla widzów z zewnątrz, przynajmniej środowisku związanemu z Akademią oferuje niewielki wgląd w to, co udało nam się przez te 4 miesiące zdziałać. To dobry punkt wyjścia także dlatego, że spotkaliśmy się z opinią, że dość często pokaz semestralny jest lepszy niż końcoworoczny.</span><br /><br /><span style="font-family:verdana;">Wystawę obejrzeliśmy gruntowniej w piątek i mimo, że nie wszystkie sale były dostępne (oczywiście do 310 klucz studentom nie jest wydawany), zrobiliśmy kilka zdjęć tych prac, które (wedle subiektywnego i trudno weryfikowalnego klucza) uznaliśmy za ciekawe lub które chcielibyśmy zaproponować czytelnikom, którzy wystawy z różnych względów widzieć nie mogli. Wszystkiego, z oczywistych względów, nie moglibyśmy pokazać. </span><br /><br /><span style="font-family:verdana;">Na koniec nieśmiało przyznaliśmy się przed sobą, że to, co zobaczyliśmy, zaskoczyło nas pozytywnie. Mało tego - wystawa skłoniła do szybkiej dyskusji o postawie samych studentów, którzy, choć nadal zdają się nie mieć specjalnie wyraźnej potrzeby dokonywania jakiegokolwiek ‘wyłomu’, naszym zdaniem wykazują oznaki pewnego zniecierpliwienia systemem kształcenia, które to zniecierpliwienie powszechnie uchodzi za wyraz poszukiwania twórczej możności wypowiedzenia się. Z tego też prawdopodobnie powodu najdłużej posiedzieliśmy w I pracowni Intermedialnej prof. Bajka – dużo tu prac, które naszym zdaniem wyróżniają się chęcią ‘mocnej’ wypowiedzi, są prowokujące i spodobały się nam zapewne także dlatego, że wpisują się w naszą własną potrzebę przedefiniowania siebie i otoczenia, w którym spędzimy jeszcze półtora roku. Naszym zdaniem to po prostu świetny zestaw różnorodnych plastycznych poczynań.</span><br /><span style="font-family:verdana;"></span><br /><span style="font-family:verdana;">Nie chcielibyśmy dalej rozwijać tych myśli, dlatego proponujemy wam zestaw reprodukcji, mając nadzieję, iż staną się one pretekstem do dyskusji – piszcie komentarze, a jeśli macie własne sugestie</span><span style="font-family:verdana;">, co z wystawy powinno się wyróżnić, przesyłajcie do nas teksty lub/i fotografie</span><span style="font-family:verdana;">. </span></p><p><span style="font-family:verdana;">Prof. Misiak:<br /><br /></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9mYETCcGj2Y9leE-iXzYepe_4iqsbKr_K-hXlUvs5AMqswBo3xuqkpwjvl1EE6zNj1ETHYv5vNclGa36ZbRsoaBlTMRrsSiVA7CZJns0L3km4Bu-atWEzyC0vVuwBgloVh_M2_N65FjA/s1600-h/02.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300939326485735314" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; cursor: pointer; height: 192px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9mYETCcGj2Y9leE-iXzYepe_4iqsbKr_K-hXlUvs5AMqswBo3xuqkpwjvl1EE6zNj1ETHYv5vNclGa36ZbRsoaBlTMRrsSiVA7CZJns0L3km4Bu-atWEzyC0vVuwBgloVh_M2_N65FjA/s200/02.jpg" border="0" /></a></p><p align="center">Michał Stonawski, IV rok</p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTyG9eAWeoa24sbLgvmd2igyYWtAS5chMDbCvlhAe6FP33wqEMffZByAeBB-yYbdzIry_EP6hVHsyAqmcjxKr4wgl08W9JlXGvL-zULS6OjU1Yb-6YS_q-ou2nqao7A7nXWx-jgAR5VNw/s1600-h/01.jpg"><span style="color: rgb(0, 102, 204);"></span><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300939090496639234" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; cursor: pointer; height: 169px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTyG9eAWeoa24sbLgvmd2igyYWtAS5chMDbCvlhAe6FP33wqEMffZByAeBB-yYbdzIry_EP6hVHsyAqmcjxKr4wgl08W9JlXGvL-zULS6OjU1Yb-6YS_q-ou2nqao7A7nXWx-jgAR5VNw/s200/01.jpg" border="0" /></a> Paweł Kowalczyk, II rok</p><p><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtbtcRR3c-dP8l7I1dzEDUXeB9dWxeNsgWBMWoMypO59QAwlpgT-sFHTOsDTaOT5gLdOhlU8XXRW9ttfjHIpmTc-Bguy1P75HQe6tP38C-wvHtqhb3aw2_W6cbpWIqYzy_ylLSFV99gSk/s1600-h/016a%5Bm%5D.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300932687987640146" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; cursor: pointer; height: 134px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtbtcRR3c-dP8l7I1dzEDUXeB9dWxeNsgWBMWoMypO59QAwlpgT-sFHTOsDTaOT5gLdOhlU8XXRW9ttfjHIpmTc-Bguy1P75HQe6tP38C-wvHtqhb3aw2_W6cbpWIqYzy_ylLSFV99gSk/s200/016a%5Bm%5D.jpg" border="0" /></a></p><p><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7cnmDvtivLLtG9yC8OLanioefAEc0MMYxzGpdpujJHYnBsMTOspkQoBDM8kFgZMz0mVTd3mtdosVBfq5MvAcKGDaa-5nseUbajaseZRXIi2kd2Ihh0YFZQsv24Hnx_1QuczQ62I2z_gc/s1600-h/07frgm.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300919686926135618" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; cursor: pointer; height: 141px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7cnmDvtivLLtG9yC8OLanioefAEc0MMYxzGpdpujJHYnBsMTOspkQoBDM8kFgZMz0mVTd3mtdosVBfq5MvAcKGDaa-5nseUbajaseZRXIi2kd2Ihh0YFZQsv24Hnx_1QuczQ62I2z_gc/s200/07frgm.jpg" border="0" /></a></p><p align="center">Grzegorz Kozłowski, III rok [fragment]</p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-LkhcL3suPjRN85icg9fE-i1RI2rpktexMDXUHH2PRVUMxeAX9tT0AicuxYW9SKhY0nD2chaZXWsIg1HgHtH6-spMleSyHTNHGS-vv32DNaoHeyxVMnznofSieH6ZOMk8rlozyU7PUqU/s1600-h/06frgm.jpg"><span style="color: rgb(0, 102, 204);"></span><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300919347819355250" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; cursor: pointer; height: 189px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-LkhcL3suPjRN85icg9fE-i1RI2rpktexMDXUHH2PRVUMxeAX9tT0AicuxYW9SKhY0nD2chaZXWsIg1HgHtH6-spMleSyHTNHGS-vv32DNaoHeyxVMnznofSieH6ZOMk8rlozyU7PUqU/s200/06frgm.jpg" border="0" /></a> Dawid Czycz, IV rok [fragment]</p><p align="center"><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZDEzzux3j2TDmKJ57g5oxhU4sKsKE-NHRCSZqNnMgvefo47xb_WNotiU96QsdWRsm9GlTMWrF97XIJxygtuGr1An99g9zXyHFO2X-omusXkaeAaORiBtDoqBul_iZBOTm3jKK7LRjCFc/s1600-h/05.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300919122423315874" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 180px; cursor: pointer; height: 200px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZDEzzux3j2TDmKJ57g5oxhU4sKsKE-NHRCSZqNnMgvefo47xb_WNotiU96QsdWRsm9GlTMWrF97XIJxygtuGr1An99g9zXyHFO2X-omusXkaeAaORiBtDoqBul_iZBOTm3jKK7LRjCFc/s200/05.jpg" border="0" /></a></p><p align="center">Dawid Czycz, III rok</p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGrB9uji7cYCRaQcO7kjA1JSFVPFEhwUydRB2S-nur_OGtRed-xq_ZN5R3PmPjmEp2vPEVJWL1xbhY_ANyDXumHNudt8vJqaxNoPnigVsQDF502ULCKOYhD3O3DFEwFoAG2h30rfkEta8/s1600-h/04.jpg"><span style="color: rgb(0, 102, 204);"></span><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300918727106278034" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; cursor: pointer; height: 154px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGrB9uji7cYCRaQcO7kjA1JSFVPFEhwUydRB2S-nur_OGtRed-xq_ZN5R3PmPjmEp2vPEVJWL1xbhY_ANyDXumHNudt8vJqaxNoPnigVsQDF502ULCKOYhD3O3DFEwFoAG2h30rfkEta8/s200/04.jpg" border="0" /></a> Barbara Strykowska, IV rok<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLPv6YjEnUCshXIx_Nv7NyaXmmTYK2YZsAhVaXtWE2VbYfRSPuIsvDLwtewq4PpQgla7Xelq0CAhBFhVf4ljgxdHCE8qgwflK6AlAtkP7jFYcvCXyp_TCmDWpRjpgx2dao1lqKPUFa1co/s1600-h/03frgm.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300918524399595058" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 121px; cursor: pointer; height: 200px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLPv6YjEnUCshXIx_Nv7NyaXmmTYK2YZsAhVaXtWE2VbYfRSPuIsvDLwtewq4PpQgla7Xelq0CAhBFhVf4ljgxdHCE8qgwflK6AlAtkP7jFYcvCXyp_TCmDWpRjpgx2dao1lqKPUFa1co/s200/03frgm.jpg" border="0" /></a></p><p align="center">Tobiasz Czerniejewski, IV rok [fragment]<br /></p><p align="left">Prof. Wsiołkowski:</p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsz4iSInAjiaV3c4qsZoRnQgxAmawt67_78Bk0sPr-pe7ZM8pio0k2W9VBp0SitOs7smj0svyjiP1icXqIji_ijiiQONjJMvzXVa-92ZHsW_NjZmuOaZ3Bk8ceE9lkE2Vpvp4b5fHBARQ/s1600-h/022a%5Bm%5D.jpg"><span style="color: rgb(0, 102, 204);"></span><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300938648796669762" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 134px; cursor: pointer; height: 200px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsz4iSInAjiaV3c4qsZoRnQgxAmawt67_78Bk0sPr-pe7ZM8pio0k2W9VBp0SitOs7smj0svyjiP1icXqIji_ijiiQONjJMvzXVa-92ZHsW_NjZmuOaZ3Bk8ceE9lkE2Vpvp4b5fHBARQ/s200/022a%5Bm%5D.jpg" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgp8tKJ41EPDFXhkV1S8cPsP934cPd9vlpjVvZuU_Vtfb_vCas2l4wspDFOmQELqP8bYDr7qpk4OLML7i4_SsOK-D0b0Um3-zfyXRcy4D1QMXgHNxtvnRrWrW0ZvA0cfMQkcLfHiEIsOYE/s1600-h/21.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300924676601157874" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 152px; cursor: pointer; height: 200px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgp8tKJ41EPDFXhkV1S8cPsP934cPd9vlpjVvZuU_Vtfb_vCas2l4wspDFOmQELqP8bYDr7qpk4OLML7i4_SsOK-D0b0Um3-zfyXRcy4D1QMXgHNxtvnRrWrW0ZvA0cfMQkcLfHiEIsOYE/s200/21.jpg" border="0" /></a></p><p align="center">Stian Conradsen, IV rok</p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgD05BT1ywfyotPfyoNbJ5hYSdi1dYcK6y8CnQdPgTQ6ruta0eJGEWKOY9bL-cnyo-0lTDIRI3k1oDmMiL8Mtc94gWzKc2MtyDely6w76OlnXiWTL92z7yL1XFKoBP6tOAHB_nZrfe4ORc/s1600-h/20.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300924473214521058" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; cursor: pointer; height: 132px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgD05BT1ywfyotPfyoNbJ5hYSdi1dYcK6y8CnQdPgTQ6ruta0eJGEWKOY9bL-cnyo-0lTDIRI3k1oDmMiL8Mtc94gWzKc2MtyDely6w76OlnXiWTL92z7yL1XFKoBP6tOAHB_nZrfe4ORc/s200/20.jpg" border="0" /></a></p><p align="center"></p><p style="text-align: center;">Marcin Kowalik, studia doktoranckie<br /></p><p align="left">Prof. Bednarski:</p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWy2hC4IM-assP19GirrreF6dZcP0G-7KDmCr6Zzxxa5ZEONDD7VjL_fDgvyR6GsXTHxUc0X7N3uh4M6_6y83LjjipQKVgNiBRii8lfZJEm-5bBC8YZKv_8DOJ_ZrJ4D15Jet5Yxce_1M/s1600-h/19.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300924133613827698" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 154px; cursor: pointer; height: 200px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWy2hC4IM-assP19GirrreF6dZcP0G-7KDmCr6Zzxxa5ZEONDD7VjL_fDgvyR6GsXTHxUc0X7N3uh4M6_6y83LjjipQKVgNiBRii8lfZJEm-5bBC8YZKv_8DOJ_ZrJ4D15Jet5Yxce_1M/s200/19.jpg" border="0" /></a></p><p align="center">Marzena Wołowicz, IV rok</p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCYmGQbZ4ou0SJU4xpGl_72mijGk2qArwjM3bZ10j5Abf5bGaswRc0ay5OQc08LYdj7jVckvVq4JOVUpP2CWSjEP9zTUG84qKS3GlQStY_OqQ42bQCvafe0GNURSLNpaY6xLxoa4oqOyA/s1600-h/09.jpg"><span style="color: rgb(0, 102, 204);"></span><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300920308748068930" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; cursor: pointer; height: 126px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCYmGQbZ4ou0SJU4xpGl_72mijGk2qArwjM3bZ10j5Abf5bGaswRc0ay5OQc08LYdj7jVckvVq4JOVUpP2CWSjEP9zTUG84qKS3GlQStY_OqQ42bQCvafe0GNURSLNpaY6xLxoa4oqOyA/s200/09.jpg" border="0" /></a>Agnieszka Fluder, II rok</p><p align="left">Prof. Bednarczyk:</p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhykrGOWOb5nU75j83ryF-jXykIJOLTUcvdVsOWfpxozJM6LNEuRHTGUhhDTcumjOEZzbGqf-fKLbvA0tktB9Aida00vtmRtY1gjDelijGfLdGMy0DPfucXZEJ5aciyOCezjhwgmoxi1LQ/s1600-h/35.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300929414738704434" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; cursor: pointer; height: 182px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhykrGOWOb5nU75j83ryF-jXykIJOLTUcvdVsOWfpxozJM6LNEuRHTGUhhDTcumjOEZzbGqf-fKLbvA0tktB9Aida00vtmRtY1gjDelijGfLdGMy0DPfucXZEJ5aciyOCezjhwgmoxi1LQ/s200/35.jpg" border="0" /></a></p><p align="center">Marcin Turecki, V rok</p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgX_YrNmz8G_xfxAzezeEguQl75aN2ucGQBVMMjqm9iLDhk37MNL0pw5RlIOWwk-XdxyqY_5MYCSJdrwTlrqVt7-zkDVtNPXVXkOeWpOYrl8pZCQkLGLkTa0C6R793HRZfjR3vPo-JqhDA/s1600-h/13.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300922139070861778" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; cursor: pointer; height: 173px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgX_YrNmz8G_xfxAzezeEguQl75aN2ucGQBVMMjqm9iLDhk37MNL0pw5RlIOWwk-XdxyqY_5MYCSJdrwTlrqVt7-zkDVtNPXVXkOeWpOYrl8pZCQkLGLkTa0C6R793HRZfjR3vPo-JqhDA/s200/13.jpg" border="0" /></a></p><p align="center">Grzegorz Siembida, V rok</p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi27WwkgvK3rsEfWgJFOxMYnwsL8uedM8aOoWARnF02WQ9D6ZWHquL_nwNjikzD_xVMVZpb_wzIrBbcoXhXr8HbBgQ_v7I1CFkNkKxnvxr3rt3GcJOm9WYnJbsmUJz-YrQMEUaqOjiiA3k/s1600-h/32.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300927952689484466" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 190px; cursor: pointer; height: 200px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi27WwkgvK3rsEfWgJFOxMYnwsL8uedM8aOoWARnF02WQ9D6ZWHquL_nwNjikzD_xVMVZpb_wzIrBbcoXhXr8HbBgQ_v7I1CFkNkKxnvxr3rt3GcJOm9WYnJbsmUJz-YrQMEUaqOjiiA3k/s200/32.jpg" border="0" /></a></p><p align="center">Dominik Stanisławski, IV rok</p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnzr62k9Q981yEzaejAeFgB1mRBjvHek5hJkZ1KgG9SoAqDwM9HZp7oTJ1tSfhp7Sa1lWFbaiJANlAvMZ__MiJJqfmCeS-aMHhOfCuuWZbkaLzqZmG_YHPZnLygyx7mEnYNlZpFlPQyyg/s1600-h/12.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300921930070863698" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 188px; cursor: pointer; height: 200px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnzr62k9Q981yEzaejAeFgB1mRBjvHek5hJkZ1KgG9SoAqDwM9HZp7oTJ1tSfhp7Sa1lWFbaiJANlAvMZ__MiJJqfmCeS-aMHhOfCuuWZbkaLzqZmG_YHPZnLygyx7mEnYNlZpFlPQyyg/s200/12.jpg" border="0" /></a></p><p align="center">Bartosz Kokosiński, V rok</p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF2Drg0x0yJ7lHiZkc7g0wcnFJ75FDfJG_8PXuOf1POlhzvrt6BNetUfExCLTfG-0qW4IwfrXxu_UKQ5XYBO7Fog0CHd_nRvUneNPz7OhmkXYa-CidlI-iC_Y-Vuz0JVFoQeoPJwnlHjc/s1600-h/34.jpg"><span style="color: rgb(0, 102, 204);"></span><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300921608126158770" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 105px; cursor: pointer; height: 200px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF2Drg0x0yJ7lHiZkc7g0wcnFJ75FDfJG_8PXuOf1POlhzvrt6BNetUfExCLTfG-0qW4IwfrXxu_UKQ5XYBO7Fog0CHd_nRvUneNPz7OhmkXYa-CidlI-iC_Y-Vuz0JVFoQeoPJwnlHjc/s200/34.jpg" border="0" /></a></p><p align="center">Michał Zawada, IV rok</p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgN_gcvSKGLOGoN0u4jk25gSNFpVz83udIT2rBhrIFRPr9y2htUtN-x2qo6bv_j1zF3yDAlJJYZ3uYYE5Hk5qc4gF_luGrDzKlBYc8EpKX8TWn3H2fbKAvEAisi-gPbMbIbvN206k3MU-E/s1600-h/10.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300920508627845890" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 166px; cursor: pointer; height: 200px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgN_gcvSKGLOGoN0u4jk25gSNFpVz83udIT2rBhrIFRPr9y2htUtN-x2qo6bv_j1zF3yDAlJJYZ3uYYE5Hk5qc4gF_luGrDzKlBYc8EpKX8TWn3H2fbKAvEAisi-gPbMbIbvN206k3MU-E/s200/10.jpg" border="0" /></a></p><p align="center">Tomasz Baran, IV rok</p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmDj5fDukWEnL9G0bqy0Dz8KzTLAv3TUKypw5OD-dDSLAJLLpgxsE6Gap1mGql_bD_MttLZA1VG_vHKDZro8wlUe9ZIA4kOxm2VFjrz2Thy4XQEDHei1HDjY9VQajbY8D1f1uU17IrjDw/s1600-h/08frgm.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300920072450838018" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; cursor: pointer; height: 200px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmDj5fDukWEnL9G0bqy0Dz8KzTLAv3TUKypw5OD-dDSLAJLLpgxsE6Gap1mGql_bD_MttLZA1VG_vHKDZro8wlUe9ZIA4kOxm2VFjrz2Thy4XQEDHei1HDjY9VQajbY8D1f1uU17IrjDw/s200/08frgm.jpg" border="0" /></a></p><p align="center">Tomasz Baran, IV rok</p><p align="left">Prof. Brincken:</p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_2eI0bx2WKzueJWFqaWz6m06QEHBn8FmTq5uD8h_Hk8TE5qD6yH0YSi22mD6GVK_Svqg7plfKPMUrdxP8UR8TpajDCe4b9ttYaGPb73aCgTjLBmz2fekEUdMSLwoZes-_ep9BaM68fAc/s1600-h/15.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300923468750228434" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; cursor: pointer; height: 96px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_2eI0bx2WKzueJWFqaWz6m06QEHBn8FmTq5uD8h_Hk8TE5qD6yH0YSi22mD6GVK_Svqg7plfKPMUrdxP8UR8TpajDCe4b9ttYaGPb73aCgTjLBmz2fekEUdMSLwoZes-_ep9BaM68fAc/s200/15.jpg" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjf95f0wJyxJH9kcr-H7SUmsQ7BrVUy9pzcySIOJY72GvSsEBnLdxIW22Y7p3lEH-4RNjz_ty8xvA_qChXjt9CXMp8XxSDp168DYR0O3vvcQnn735Dthl3S1A_wIsb-XD_YJedhz3SKgg0/s1600-h/14.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300923343486267074" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; cursor: pointer; height: 158px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjf95f0wJyxJH9kcr-H7SUmsQ7BrVUy9pzcySIOJY72GvSsEBnLdxIW22Y7p3lEH-4RNjz_ty8xvA_qChXjt9CXMp8XxSDp168DYR0O3vvcQnn735Dthl3S1A_wIsb-XD_YJedhz3SKgg0/s200/14.jpg" border="0" /></a></p><p align="center">Katarzyna Prusik, IV rok</p><p align="left">Prof. Rodziński:</p><p align="center"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301090356329756530" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; height: 134px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0UpDh0DdTPsLVyUmPSbTf7dpz77mueWMOIdLhwxFZaCoakerKLEh_jUUaXxfvns8gBvjamudyR3Hi70hVz6dLyDx_KuVI9XHr9oTTU8mSrsnrsescM3jbBFgoZBp6bA0YcXYNtp9-NQI/s200/008a%5Bm%5D.jpg" border="0" /></p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrfmUuH1TlTAykg8LDuJEWYr2gCHENSUfyyTEGnOUDjmrDMhDvMwF2dx1Emzx8SvdnkrdMXpliwoZRbKxWYSlKg2uNAO-nrZBDvyuMdXYN0aU6nrXF3c-72T7k9HLvCdSboUGC-_-UX3w/s1600-h/18.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300923895322100450" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 176px; cursor: pointer; height: 200px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrfmUuH1TlTAykg8LDuJEWYr2gCHENSUfyyTEGnOUDjmrDMhDvMwF2dx1Emzx8SvdnkrdMXpliwoZRbKxWYSlKg2uNAO-nrZBDvyuMdXYN0aU6nrXF3c-72T7k9HLvCdSboUGC-_-UX3w/s200/18.jpg" border="0" /></a></p><p align="center">Katarzyna Stryszowska, IV rok</p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMTr1jyytwqdGiSnMyf7VozL_PWrsP1l9GvZXhqzkbi5LJDwgMGj8RvPAbA3wqoDGCyPO-Zk8_3jjYFIi4v2ImpAfRvCZORZHHAXYMzhDO_A_2-s9KrMMgY5s0enFyVZ-w5TGA8QLOPNI/s1600-h/36.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301118316302911330" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; cursor: pointer; height: 122px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMTr1jyytwqdGiSnMyf7VozL_PWrsP1l9GvZXhqzkbi5LJDwgMGj8RvPAbA3wqoDGCyPO-Zk8_3jjYFIi4v2ImpAfRvCZORZHHAXYMzhDO_A_2-s9KrMMgY5s0enFyVZ-w5TGA8QLOPNI/s200/36.jpg" border="0" /></a></p><p align="center">Monika Smyła, IV rok</p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcGPrOjjGCztX_TYmOw6fkegixOhnfb5-Zs3Oa8M3uYtlNIDWOefTb8bt7kdxE6ZFt8bGaLZTfVLy4clvrDDEuKTjF4aqHhk1XVzA2EIrPtBWmz1je5sYpRyH809xpESFODgJj5KkotGU/s1600-h/17.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300923643293601426" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; cursor: pointer; height: 142px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcGPrOjjGCztX_TYmOw6fkegixOhnfb5-Zs3Oa8M3uYtlNIDWOefTb8bt7kdxE6ZFt8bGaLZTfVLy4clvrDDEuKTjF4aqHhk1XVzA2EIrPtBWmz1je5sYpRyH809xpESFODgJj5KkotGU/s200/17.jpg" border="0" /></a></p><p style="text-align: center;">Marcin Książek, III rok<br /></p><p align="left">Prof. Bajek:</p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjt0p3XfVTUOER5sDixJMX8QlZdkl1JfMtqBdfZUrDY8BJo4F1ZQfzCMPbw6wyGbNcCofvPKO-YJxPYPGs-qx644OpGtaZPydvBdPm_WTn1RuAh0Mhz17TsNp07-lnbjPHlelSVAWVTir0/s1600-h/027a%5Bm%5D.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300932949554896402" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 134px; cursor: pointer; height: 200px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjt0p3XfVTUOER5sDixJMX8QlZdkl1JfMtqBdfZUrDY8BJo4F1ZQfzCMPbw6wyGbNcCofvPKO-YJxPYPGs-qx644OpGtaZPydvBdPm_WTn1RuAh0Mhz17TsNp07-lnbjPHlelSVAWVTir0/s200/027a%5Bm%5D.jpg" border="0" /></a><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTGzoyfvMyn4jzm6G9dHS05RrNZ4tg3DmZwaFslTmH_fbQY5pzOiVW73b02AUtGkxo5ubAVaI_mCG2uaBANMDkOGBAY4E361faZld9tWusmFj2VtXEC3iuwcG3fm8jcwcSR42GRU_Uj4c/s1600-h/33.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300928502767381362" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; cursor: pointer; height: 77px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTGzoyfvMyn4jzm6G9dHS05RrNZ4tg3DmZwaFslTmH_fbQY5pzOiVW73b02AUtGkxo5ubAVaI_mCG2uaBANMDkOGBAY4E361faZld9tWusmFj2VtXEC3iuwcG3fm8jcwcSR42GRU_Uj4c/s200/33.jpg" border="0" /></a></p><p align="center">Dominika Błaszczyk, II rok</p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBLNN2lVBvK_S8YITRGH3jyF5iwZwICb422-TYK_mGIeEPDEE-lN1erl6ia40ZWmpkjps0fJ6Y_WJQepWTmfshA8krngfvWlekLxRwQkl99_Iw9B7qQ4xtrob962vQV1G-sdI9EZ0PimY/s1600-h/28.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300926555314089666" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 130px; cursor: pointer; height: 200px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBLNN2lVBvK_S8YITRGH3jyF5iwZwICb422-TYK_mGIeEPDEE-lN1erl6ia40ZWmpkjps0fJ6Y_WJQepWTmfshA8krngfvWlekLxRwQkl99_Iw9B7qQ4xtrob962vQV1G-sdI9EZ0PimY/s200/28.jpg" border="0" /></a></p><p align="center">Rafał Piekarz, IV rok</p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjVejDKTBhfSMHMxDa9ki3i_bLGiOUTztF6WJVXGxxs5FGQSBwkuLps4wSxyIo4k8fhz02ymcYQ2UQGTbQzrHxEGMTPzqL78CtpUU1XMhcJsHgfuNTKPE3IiVCsj0OgdHu5FUn-HnKjaQ/s1600-h/27.jpg"><span style="color: rgb(0, 102, 204);"></span><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300926360046030498" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; cursor: pointer; height: 122px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjVejDKTBhfSMHMxDa9ki3i_bLGiOUTztF6WJVXGxxs5FGQSBwkuLps4wSxyIo4k8fhz02ymcYQ2UQGTbQzrHxEGMTPzqL78CtpUU1XMhcJsHgfuNTKPE3IiVCsj0OgdHu5FUn-HnKjaQ/s200/27.jpg" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhx9mMXgmyXk5mXrKaNMuE4HsnLoTNeqTlFyqgIAcSXhpUy460ZU4N3_oZPQANLh5-z5q5znm0c-Umz-RGgb6eM9SOceoBFIB1GIrJIRNTKFsfFw0yoVEjLGqhc_yyzub8PZ_f_ZlUeP0U/s1600-h/26.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300926237667958210" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 131px; cursor: pointer; height: 200px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhx9mMXgmyXk5mXrKaNMuE4HsnLoTNeqTlFyqgIAcSXhpUy460ZU4N3_oZPQANLh5-z5q5znm0c-Umz-RGgb6eM9SOceoBFIB1GIrJIRNTKFsfFw0yoVEjLGqhc_yyzub8PZ_f_ZlUeP0U/s200/26.jpg" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgibQ7H_PhAXcXzGCA-kgACciTD9q_hsDeRc5YPw01HztWKkt_yWeUKo1LzSc_hMjjbHbXNJcDHkSqeC5g6qZC6MNttqJDt1-VYUi7MewELqyn9nrU7zgDsutvq9KJvuwiVKVWze1NLKJE/s1600-h/25.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300925977435806066" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 158px; cursor: pointer; height: 200px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgibQ7H_PhAXcXzGCA-kgACciTD9q_hsDeRc5YPw01HztWKkt_yWeUKo1LzSc_hMjjbHbXNJcDHkSqeC5g6qZC6MNttqJDt1-VYUi7MewELqyn9nrU7zgDsutvq9KJvuwiVKVWze1NLKJE/s200/25.jpg" border="0" /></a></p><p align="center">Adrian Kolerski, II rok [fragment]<br /></p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2dF7elHgIqH5wkXFkGHfycA5hLMKOyBmzvJ6dh2DW1VBpf6IlEq9zrH6T8RZjc8HuY1pDtX1xSRfLdHfxzQ1farqZUrDxcZ71UCBs-tboPSzXYksnwRUxoogXklOG8E455HzvohgBcSc/s1600-h/23.jpg"><span style="color: rgb(0, 102, 204);"></span><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300925294483686514" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; cursor: pointer; height: 140px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2dF7elHgIqH5wkXFkGHfycA5hLMKOyBmzvJ6dh2DW1VBpf6IlEq9zrH6T8RZjc8HuY1pDtX1xSRfLdHfxzQ1farqZUrDxcZ71UCBs-tboPSzXYksnwRUxoogXklOG8E455HzvohgBcSc/s200/23.jpg" border="0" /></a></p><p align="center">Magadalena Chojnacka, V rok</p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6SxSS3H5VAxkU-q0SruWMsDJC0Eyz0OO4TT28sl2yb9vWeEFNls6lP6jRdi3-qnKTwKvDACog7uR-Qx4EOUAnMremIbImyckw8YYJGYrJjjjyJ4_tViac1xGc064lV9lg0phM6KRiE3I/s1600-h/22frgm.jpg"><span style="color: rgb(0, 102, 204);"></span><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300925009352829666" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; cursor: pointer; height: 121px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6SxSS3H5VAxkU-q0SruWMsDJC0Eyz0OO4TT28sl2yb9vWeEFNls6lP6jRdi3-qnKTwKvDACog7uR-Qx4EOUAnMremIbImyckw8YYJGYrJjjjyJ4_tViac1xGc064lV9lg0phM6KRiE3I/s200/22frgm.jpg" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi27WwkgvK3rsEfWgJFOxMYnwsL8uedM8aOoWARnF02WQ9D6ZWHquL_nwNjikzD_xVMVZpb_wzIrBbcoXhXr8HbBgQ_v7I1CFkNkKxnvxr3rt3GcJOm9WYnJbsmUJz-YrQMEUaqOjiiA3k/s1600-h/32.jpg"></a>Helena Markiewicz, IV rok [fragment]</p><p align="left">Prof. Waltoś:<br /></p><p align="center"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4U0oudJz7hpxQyyIcUN1Zo8z_BsQNRhCn5dpuDL25PUZpZjjo-ZW5KDu1_LfijBmpxHh8taA_VAozFOycUaDdWuXEJORAr5UuSkGA-kdgBZE3TFoYHPkVAfu6HKb5AMM9KFeJZO-_5rY/s1600-h/31.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300927482517677602" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; cursor: pointer; height: 130px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4U0oudJz7hpxQyyIcUN1Zo8z_BsQNRhCn5dpuDL25PUZpZjjo-ZW5KDu1_LfijBmpxHh8taA_VAozFOycUaDdWuXEJORAr5UuSkGA-kdgBZE3TFoYHPkVAfu6HKb5AMM9KFeJZO-_5rY/s200/31.jpg" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgS9fISypJPpUtO0VpYUbM8L3iUtIob756i589_JiXqoBPfT9wNjDY9Das1cuWfED9gwUcHA7PpgVuktYJQ1lk-OGtBmuCn1TPCS-KjE6Lmn0lCklsueazsgfjciKEOyflClPnS7HyzjmQ/s1600-h/30.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300927105777991234" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; cursor: pointer; height: 164px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgS9fISypJPpUtO0VpYUbM8L3iUtIob756i589_JiXqoBPfT9wNjDY9Das1cuWfED9gwUcHA7PpgVuktYJQ1lk-OGtBmuCn1TPCS-KjE6Lmn0lCklsueazsgfjciKEOyflClPnS7HyzjmQ/s200/30.jpg" border="0" /></a> Joanna Róg, V rok</p><p><br /></p><p>Prof. Matuszewski:</p><p><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVpX6yYiWtwxhSL1vl1KOxcvD5V6N1yTgd5LQ9nwnV34OzqOcl0SVY_H0tQ05tGGYOhiT9civxR2fIGCrc3EvPfu4axDuiqWRixomHhrjbEYUV1x6RNtsRYFEbX4wQfjsI7WAQoHEeTEY/s1600-h/29.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5300926781069058466" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 200px; cursor: pointer; height: 150px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVpX6yYiWtwxhSL1vl1KOxcvD5V6N1yTgd5LQ9nwnV34OzqOcl0SVY_H0tQ05tGGYOhiT9civxR2fIGCrc3EvPfu4axDuiqWRixomHhrjbEYUV1x6RNtsRYFEbX4wQfjsI7WAQoHEeTEY/s200/29.jpg" border="0" /></a> </p><p align="center">Joanna Jóźwicka, I rok</p>malujesiehttp://www.blogger.com/profile/13663311749301138843noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8950460159879309553.post-26018271784109683852009-02-05T07:50:00.000-08:002009-02-09T13:26:27.149-08:00zaczyna się<span style="font-family: verdana;">Jest taka przypowieść o małpach. Eksperyment. W pokoju zostawia się pięć małp. Pod sufitem wiesza się banana, pod nim ustawia się drabinę, z której każda może po niego sięgnąć. Drabina jest podłączona do urządzenia wyzwalającego z sufitu deszcz lodowatej wody - ilekroć któraś małpa próbuje wspiąć się po banana, wszystkie cierpią z powodu przymusowej lodowatej kąpieli. Małpy natychmiast się uczą i nie próbują wchodzić na drabinę. W tym momencie jedną z małp zastępuje się nową. Oczywiście pierwszą rzeczą, którą chce zrobić jest sięgnięcie po banana. Cztery ‘weteranki’ biciem ją od tego odwodzą. Tu następuje kolejny krok, wymienia się kolejną ze starych małp na nową. Sytuacja z drabiną się powtarza, nowa małpa jest pobita przez stare, przy czym najmocniej – z gorliwością neofity – bije ta pierwsza wymieniona. Konsekwentnie postępując dochodzimy do punktu, w którym w pokoju jest pięć małp, z których żadna nie doświadczyła lodowatej kąpieli na własnej skórze i jednocześnie żadna nie pozwoliłaby wspiąć się po banana innej małpie. </span><br /><br /><span style="font-family: verdana;">Jest rzeczą dojmującą, że zarówno myślenie jak i nie-myślenie ma tak głęboko sięgające przeszłości korzenie. Tymczasem banan nadal bezczelnie wisi pod sufitem. Podobnie drabina - stoi w tym samym miejscu. Zadajemy pytanie czy faktycznie jest jakiś dostępny owoc, drabina i niebezpieczeństwo nieprzyjemnego deszczu. Tworzymy tego bloga, by zastanowić się nad rzeczywistością. Akademię można przespać. Można nie zorientować się w ciągu pięciu lat, że całe studia to czas dogmatycznej drzemki. Uważamy, że warto zastanowić się - po pierwsze - czy faktycznie tak jest, a jeśli jest, to - po drugie - czy da się coś z tym zrobić. Potem pozostanie już tylko znalezienie sposobu. Może eksperyment z wejściem na drabinę? Może woda nie poleci, a jeśli nawet, to może wcale nie jest tak nieprzyjemna… </span><br /><br /><span style="font-family: verdana;">Nazywanie rzeczy nie jest zadaniem dla ludzi leniwych, takich którzy myślą tylko o skończeniu roboty. Nazywanie to proces. Wydaje się, że nie ma on końca. Wirujący świat nie pozostawia miejsca na raz i dobrze zdefiniowane pojęcia. Pytanie o siebie samego nie znajdzie nigdy trwałej odpowiedzi. Pytanie o taki fragment rzeczywistości, jakim jest Akademia również. Zadajemy sobie pytanie czym jest Akademia. O co w tym wszystkim chodzi? Odpowiedź, że jest uczelnią artystyczną to dziecinna wyliczanka, która natychmiast - choć nie oczywiście - implikuje kolejne pytania, nazwijmy je pomocniczymi. Czy kształci? Czy wychowuje? (to jest różnica…) czy wyposaża tylko i wyłącznie w słownikowo pojmowany warsztat, czy może zaopatruje w narzędzia intelektualne, za pomocą których absolwent tworzy przedstawienia docelowo funkcjonujące w artworldzie? Uważamy, że tożsamość Akademii jest niedookreślona. W kontekście współczesnego świata sztuki problem ten jawi się jako bardzo skomplikowany. Do tego dojmująco realny, dotykalny twardo-empirycznie. Wiedzą o tym absolwenci, którzy nie znajdują w sobie siły na użycie zdobytych narzędzi, przytłoczeni prozaiczną codziennością. Statystyki, o ile istnieją, musiałyby rysować się okrutnie. Niewielki procent absolwentów funkcjonuje „pełnowymiarowo” w świecie sztuki. Tu właśnie twierdzimy, że dyplom artysty nie konstytuuje tożsamości artysty, że nieuprawnione bywa takie siebie określanie znad zmywaka w londyńskim pubie.</span><br /><br /><span style="font-family: verdana;">Spodziewamy się pytania adwersarzy o naszą receptę na zastałą sytuację. Nie mamy jej – przyznajemy to otwarcie. Chcemy jednak zauważyć, że nie wszystko jest tutaj doskonałe. Chcemy o tym rozmawiać. Chcemy popracować, bo dobra rozmowa jest niczym innym, jak pracą, a pracę podejmujemy tylko i wyłącznie zakładając korzystne efekty, choćby niewielkie, ale koniecznie korzystne. Nie jest naszym celem wylewanie kubła pomyj na Akademię. Robimy to, bo postrzegamy to miejsce jako Nasze. Jeszcze do niedawna troska o własny spokój zniechęciłaby nas do takiej aktywności. Spotkaliśmy taką opinię studentów 4tego roku: „nam właściwie już nic nie przeszkadza. Jesteśmy na wylocie, za chwilę skończymy i zdążyliśmy się już przyzwyczaić”. Uważamy, że uczciwie jest powiedzieć o tym, co postrzegamy jako złe właśnie teraz, a nie z bezpiecznej perspektywy absolwenta. </span><br /><br /><span style="font-family: verdana;">Narzekamy na Akademię. Będąc jej studentami, pracownikami czy szerzej - ludźmi świata sztuki – narzekamy na Akademię. Narzekamy na jej program, strukturę, przestrzeń, ludzi, zamknięcie, ale też brak mydła i papieru toaletowego. W zasadzie niemal na wszystko narzekamy. Konceptualizujemy Akademię w przeróżnych rozproszonych debatach. Tworzymy z niej abstrakcyjny twór pojęciowy, często tracący oparcie w rzeczywistości. Miejsce, w którym sami się znajdujemy, i które razem powinniśmy współtworzyć, staje się obcą przestrzenią, osaczającym Innym, zjawiskiem, z którym w ostatecznym rozrachunku wielu nie potrafi lub nie chce się utożsamić. Chcemy sprawić, żeby abstrakcyjne pojęcie „Akademia” stało się punktem wyjścia dla debaty nad realnymi problemami. Twierdzimy, że Akademia cierpi na brak możliwości swobodnej komunikacji wewnętrznej, przez co liczne krytyczne dyskusje ulegają rozproszeniu i w efekcie nie są w stanie wpłynąć na jej rzeczywistość, która jawi się jako martwa, uciekająca od autorefleksji.</span><br /><br /><span style="font-family: verdana;">Powołujemy bloga jako przestrzeń do rozmów o bieżących problemach Akademii, ale nie separując ich sztucznie od zjawisk w szeroko rozumianym świecie artystycznym. Dlatego rezerwujemy w nim możliwie szerokie pole do wymiany informacji i poglądów na temat najbardziej dotykających nas wątków kultury. Blog wydaje się najlepszym medium dla takiej spontanicznej wymiany idei, a ponieważ jego tworzenie jest procesem, liczymy, że zechcecie w nim uczestniczyć - zarówno komentując poszczególne posty, jak i przesyłając propozycje własnych tekstów. W ten sposób mogłoby powstać żywe forum, będące - choć podejmujemy tę inicjatywę w ramach pracowni malarskiej profesora Bednarczyka – wyrazem zainteresowań szerszej społeczności naszej uczelni. Chcemy mówić o wystawach, książkach, spektaklach czy muzyce, o których nie mamy na co dzień okazji otwarcie dyskutować. Subiektywnie kładlibyśmy więc akcenty na te zjawiska, które rzeczywiście wydają nam się istotne, czasem może wyciągając z cienia zdarzenia, które przeszłyby bez echa. </span><br /><br /><span style="font-family: verdana;">Na początek - jako dobry punkt wyjścia - proponujemy fotorelację z aktualnej wystawy semestralnej na Wydziale Malarstwa.</span><br /><br /><span style="font-family: verdana;">Dominik Stanisławski, Michał Zawada</span>malujesiehttp://www.blogger.com/profile/13663311749301138843noreply@blogger.com0